Ο Φύλακας Άγγελος Μου

30. Μια νέα αρχή

    <<Για πόσες μέρες θα είναι έτσι?>> ρώτησε μια κοπέλα.
<<Εξαρτάται απο τον οργανισμό της. Μην ξεχνάμε πως ήταν αρκετά ταλαιπωριμένη... Πρέπει να πάρει τον χρόνο που χρειάζεται...>> απάντησε κάποιος άνδρας.
<<Δεν έχει πεθάνει, έτσι?>> ρώτησε πάλι η κοπέλα.
<<Όχι, μην αγχώνεσαι γι' αυτο>> απάντησε κάποιος άλλος άνδρας.
<<Και για ποιό πράγμα να αγχώνομαι?>> ρώτησε η κοπέλα.
<<Για την δίψα της, την συμπεριφορά της. Επίσης μπορεί να μην μας θυμάται καθόλου.. Γι' αυτά να αγχώνεσαι...>> απάντησε ο άνδρας.
 
  Άνοιξα τα μάτια μου να τους δω αλλά κάτι τα έκαψε και τα έκλεισα ξανά με δύναμη, ουρλιάζοντας απο το κάψιμο.
<<Τις κουρτίνες! Γρήγορα!!>> φώναξε κάποιος και άκουσα κάποιον άλλον να τρέχει.
<<Έλα, κάνε ακόμα μια προσπάθεια.>> μου είπε ένας απο τους δύο άνδρες.
  Αυτή τη φορά τα άνοιξα διστακτικά και ήταν πολύ καλύτερα, τα ανοιγόκλεισα μερικές φορές για να συνηθήσω.
 
  Μια έντονη υπέροχη μυρωδιά χτύπησε τα ρουθούνια μου και την εισέπνευσα λαίμαργα. Ξανά και ξανά.

Πεινούσα.

Η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου έκανε κίνηση να με πλησιάσει αλλά ένας άνδρας την έπιασε απο τον αγκώνα.
<<Δεν θες να το κάνεις αυτό.>> της είπε και την απομάκρυνε απο εμένα.
Ο όμορφος άνδρας με πλησίασε
<<Τι νιώθεις?>> ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια
<<Γιατί να σου απαντήσω? Δεν σε ξέρω.. >> απάντησα.
<<Με ξέρεις, Ηλέκτρα. Όλους μας ξέρεις!>> μου είπε και κοίταξα την κοπέλα και τον άλλον άνδρα. Όχι, δεν μου θύμιζαν τίποτε απολύτως!
Γύρισα το βλέμμα μου στον όμορφο και κούνησα το κεφάλι μου αρνητηκα.
<< Εγώ είμαι ο Αχιλλέας, απο εκεί είναι η Αγγελική και ο Μάρκος. Μήπως σου θυμίζουν κάτι τα ονόματα?>> ρώτησε ξανά.
Η αλήθεια ήταν πως όντως τα ονόματά τους, μου ήταν οικεία. Κούνησα καταφατηκά το κεφάλι, η κοπέλα χαμογέλασε.
<<Τώρα πες μου σε παρακαλώ, τι νιώθεις.>> με ξαναρώτησε.
<<Τα μάτια μου καίνε. Και πεινάω. Πολύ...> απάντησα και δεν είχα καταλάβει πως τον πλησίασα υπερβολικά πολύ. Άκουγα τον χτύπο της καρδιάς του, άκουγα το αίμα να κυλάει ρυθμικά μέσα στις φλέβες του και δεν ήθελα τίποτε άλλο. Μόνο να γευτώ το ναρκωτικό μου.
Ο Αχιλλέας, όπως μου είπε οτι τον λένε, δεν έκανε τίποτα για να με σταματήσει κι έτσι άνοιξα το στόμα μου κι επιτέθηκα στο λαιμό του, όμως λίγα εκατοστά πριν σκίσω την σάρκα του ο Μάρκος με σταμάτησε. Με πήρε μακρυά του. Ήμουν αρκετά αδύναμη για να αντισταθώ, χρειαζόμουν φαγητό, νόμιζα πως θα πεθάνω απο την πείνα και ήταν το ένατικτό επιβίωσης μου που μου έδωσε δύναμη και τον πέταξα στην άλλη μεριά του δωματίου, η κοπέλα τσίριξε κι έβαλε τα κλάματα, ενώ εγω γύρισα ξανά στον Αχιλλέα. Κάτι έπεσε κι έσπασε όμως δεν γύρισα να δω τι ήταν. Δεν με ένοιαζε, το μόνο που με ένοιαζε ήταν ο λαιμός του Αχιλλέα.
  Ήταν περίεργο που ο Αχιλλέας δεν έκανε τίποτα να με σταματήσει, σα να το ήθελε και σίγουρα δεν θα του χαλούσα το χατίρι. Τον πλησίασα αρκετά
<<Λοιπόν, που είχαμε μείνει?>> ρωτάω χωρις να με ενδιαφέρει η απάντησή του. Εκείνος γύρισε το κεφάλι απο την άλλη μεριά, ελευθερόνοντας έτσι τον λαιμό του.
Χαμογέλασα και πλησίασα.
<<Αχιλλέα, τι πας να κανεις?>> φώναξε ο Μάρκος.
<<Καλύτερα εγώ, παρά κάποιος άλλος!!>> είπε. Δεν άντεχα άλλη αναμονή και όρμισα κυριολεκτικά πάνω του. Έμπυξα τα δόντια μου στον λαιμό του κι έπινα λαίμαργα το αίμα του.
  Η αίσθηση ήταν μοναδική, δεν ήθελα να σταματήσω, έκλεισα τα μάτια μου και έπινα πιο γρήγορα. Ένιωθα το σώμα του να χαλαρώνει.

<<Σταμάτα Ηλέκτρα! Φτάνει, τον σκωτώνεις!!>>