Ο Φύλακας Άγγελος Μου

11. Όραμα

Τα λόγια του έσκασαν σαν βόμβες στα αφτιά μου, άρχισα να ζαλίζομαι, το χέρι του πέρασε αστραπιαία γύρω απο την μέση μου για να με κρατήσει, η όρασή μου είχε θολώσει, δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο Αχιλλέας με οδήγησε στο σαλόνι και με έβαλε να καθίσω στον καναπέ. Άρχισα να τρέμω, σα να έχω πάθει επηλιπτική κρίση, ένιωθα το χέρι του Αχιλλέα να μου χαϊδεύει τα μαλλια και να μου λέει να μην αντισταθώ σε αυτό.. Σε ποιό?

Ξαφνικά ένιωσα να φεύγω απο την προστατευτική αγκαλιά του, και απο το σαλόνι.. Τώρα βρισκόμουν σε ένα λιβάδι, το ποτάμι έτρεχε στα αριστερά μου, τα νερά του καθαρά, κρυστάλλινα, κρύα. Κοίταξα τρυγύρω, υπήρχαν παντού δέντρα και κελαηδούσαν πουλάκια.. 'Ομως κάτι, κάτι δεν πήγαινε καλα.. Κάτι το σκοτεινό υπήρχε στο τόσο φωτεινό λιβάδι.. Έψαξα με τα μάτια μου να δω τι ήταν αυτό το σκοτεινό... Τίποτα... Ξαφνικά τα μάτια μου εστίασαν στο ποτάμι, κάποιος ήταν εκεί μέσα.. Πλησίασα σαν υπνωτισμένη. Ο Έκτορας.. Τι έκανε ο Έκτορας εδώ? Μου άπλωσε το χέρι του και μου χαμογελούσε λάγνα. Άπλωσα και εγώ το δικό μου, ήθελα τόσο πολύ να τον αγγίξω... Όταν τελικά τα χέρια μας άγγιξαν το ένα το άλλο, ένιωσα να με διαπερνά ένα ηλεκτρικό ρεύμα, που με έτσουζε και με πονούσε. Τον κοίταξα περίεργα.. Συνέχεισε να μου χαμογελά, αλλά το χαμόγελό του ληταν διαφορετικό, ήταν... σκοτεινό. Και τότε.... Τότε είδα το σκοτάδι.. Σαν πέπλο να τον καλύπτει απο πάνω μέχρι κάτω.. Έκανα ένα βήμα πίσω τρομαγμένη.. Τα μάτια του έγιναν κατακκόκινα... Με πλησίασε..

<<Έλα μαζί μου.. Σε έχω ανάγκη, σε χρειάζομαι.. >> μήλισε με φωνή μεταξένια και μου άπλωσε ξανά το χέρι... Έκανα ακόμα μερικά βήματα πίσω, κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά...

<< Ηλέκτρααα, όχιι!!!>> άκουσα μια φωνή και γύρισα να δω ποιός ήταν. Ο Αχιλλέας έτρεχε προς το μέρος μου, αλλά δεν μπήκε μέσα στο ποτάμι, σα να το φοβόταν. Είδα ξανά το ποτάμι, ήταν μαύρο.. Τιιιι???

<<Αν την θες, μπες μέσα στο ποτάμι, να την πάρεις.. Φέρσου σαν άντρας, έστω για μία φορα.. >> του πέταξε ο Έκτορας.. Δηλαδή ο Αχιλλέας ήξερε τον Έκτορα?

<<Ηλέκτρα, σε παρακαλώ, άκουσέ με...>> ξεκίνησε ο Αχιλλέας αλλά ο Έκτορας τον διέκοψε

<<Δεν έχει να ακούσει τίποτα, έκανε την επιλογή της, είναι μαζί μου τώρα...>> είπε ο Έκτορας και μου άπλωσε ξανά το χέρι.. Έκανα ενα βήμα προς τον Έκτορα. Έκανα ακόμα ένα βήμα προς το μέρος του. Άπλωσα το χέρι μου.

<<ΌΧΙΙΙΙ!!!!>> φώναξε ο Αχιλλέας και άρχισε να περπατάει προς το μαύρο ποτάμι, αλλά μόλης το νερό τον άγγιξε, έβγαλε μία κραυγη πόνου. Γύρισα και τον κοίταξα, περπατούσε με δυσκολία, μας πλησίαζε όλο και περισσότερο αλλά ο πόνος δεν έφευγε... Ο Έκτορας άρχισε να γελάει δυνατα, αυτό με έκανε να τον κοιτάξω.. Τότε ο Έκτορας άρχισε να λέεικ κάτι, σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα, αλλά όσο τον άκουγα, ενιωθα πιο αδύναμη απο ποτέ..

<<Ηλέκτρα, άκουσέ με, συγκεντρώσου στην φωνή μου... Ηλέκτρααα!!!>> ο Αχχιλέας φώναξε μέσα απο τις κραυγές πόνου που έβγαζε..

Σταμάτησα. Τον κοίταξα, φαινόταν χλωμός.. Φοβήθηκα και έτρεξα κοντά του.. Τον έβγαλα γρήγορα απο το ποτάμι και έδειχνε να ανακουφήζεται... Ο Έκτορας άρχισε πάλι να λεεί τα δικά του αλλά δεν είχε πλέον την ίδια επιροή πάνω μου...

<<ΌΧΙΙΙ, ΉΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑΑΑΑ!!!! ΌΧΙΙΙΙ!!!>> φώναξε και χάθηκε μέσα στο ποτάμι...

Ο Αχιλλέας με χαϊδεψε στο μάγουλο και μου χαμογέλασε αδύναμα.. Το χέρι του έπεσε απο το πρόσωπό μου και τα μάτια του έκλεισαν... Δάκρυα έτρεχαν καυτά απο τα μάτια μου, ο Αχιλλέας δεν ανέπνεε...

Με μια βαθιά αναπνοή άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν βρεγμένη και γυμνή πάνω στον καναπέ. Δίπλα μου ο Αχιλλέας έτρεξε να με ηρεμίσει.. Τον κοίταξα περίεργα... Μα είχε πεθάνει... Πως...? Με αγκάλιασε και μου χάϊδεψε τα μαλλιά. Η αναπνοή μου σταθεροποιήθηκε, κατάλαβα πως ήμουν γυμνή στην αγκαλιά του και τράβηξα την πετσέτα να σκεπάσω την γύμνια μου..

<<Σε είδα... Είχες πεθάνει. Στα χέρια μου.. Είχες πεθάνει... Πως.... Είχες πεθάνει...>> έλεγα ξανά και ξανά.... Ο Αχιλλέας με πήρε ξανά στην αγκαλιά του και με κούνησε πέρα δώθε σα μωρό..

<<Πες τα μου όλα...>> είπε ήρεμα.. Άρχισα να κλαίω και να του λέω τα γεγονότα που είχαν συμβεί πριν λίγα λεπτά.. Όσο εγώ μιλούσα αυτός φαινόταν σκεπτικός...Όμως δεν είπε τίποτα... Η ιστορία μου τελείωσε και περίμενα να μου πει κάτι...

<<Νομίζω πως πρέπει να μάθεις... >> είπε τελικά.

<< Να μάθω τι? >> είπα χωρίς να τον καταλαβαίνω..

<<Ποιός είμαι...>> είπε και τα γαλανά του μάτια με κοίταξαν έντονα...

<<Λοιπόν, ποιός είσαι??>>