Ο Φύλακας Άγγελος Μου

22. Νίκο ?

Μετά απο λίγα δευτερόλεπτα, μπήκε μέσα στο δωμάτιο ένας άνδρας, με πλησίασε και τότε κατάλαβα ποιός ήταν.
<<Νίκο?>> δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.
<<Απαγορεύεται να σου μιλάω και να μου μιλάς>> είπε ψυχρά
Έλυσε πρώτα τα πόδια και μετά τα χέρια μου. Έτριψα τους καρπούς μου, πονούσα πολύ και τα σκινιά είχαν αφήσει σημάδια.
<<Μα γιατι? Πώς? Η Αγγελική?>> οι ερωτήσεις έπεσαν σα καταιγίδα απο το στόμα μου.
<<Η Αγγελική δεν ξέρει τίποτα.>> είπε με την ίδια ψυχρή φωνή.
<<Δεν το πιστεύω! Την χρεισημοποίησες! Δεν το πιστεύω!!!>> τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά του. Διέκρινα θυμό, εκνευρισμό και ίσως μίσος! Πάγωσα στη θέση μου.
<<Κάτι είπα, μην μου ξαναμιλήσεις>> φώναξε και με άρπαξε απο τον αγκώνα αναγκάζοντάς με να σηκωθώ. Παραπάτησα αλλά γρήγορα βρήκα την ισορροπία μου.
Με έβγαλε απο το δωμάτιο και προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο. Μύριζε μούχλα και απο κάπου ακουγόταν νερό να στάζει. Υπήρχαν πυρσοί αναμένοι στους τοίχους και φώτιζαν λίγο τον χώρο... Ανά τακτά χρονικά διαστήματα δεχόμασταν και την αναμενόμενη αηδιαστηκή παρέα του υπογείου. Τα ποντίκια τρέχανε απο 'δω και απο 'κει. Κόντευα να πεθάνω απο την αηδία.
Φυσικά σε όλη την διαδρομή δεν μιλήσαμε. Απαγορευόταν. Ήθελα τόσο πολύ να του σπάσω τα μούτρα! Είχα θυμώσει και με τον εαυτό μου. Κάθε μέρα έβαζα σε κίνδυνο την καλύτερη μου φίλη, αν δεν ήμουν εγώ να τους φέρω κοντά... Και αν της έκανε κακό? Σταμάτησα να περπατάω και κοίταξα τον Νίκο.
<<Προχώρα!>> είπε σα να μιλούσε σε ζώο. Τον αγνόησα.
<<Η Αγγελική? Είναι καλά?>> ρώτησα και τον είδα να ρίχνει πίσω το κεφάλι του και να γελάει σιγανά.
<<Καλά είναι.>> είπε ξερά μετά απο λίγο.
<<Δεν σε πιστεύω!>> είπα λίγο πιο δυνατά απο πριν.
<<Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα!!>> είπε και με έπιασε απο τον αγκώνα για να συνεχείσουμε, αλλά τίναξα το χέρι μου και έδιωξα το δικό του μακρυά.
<<Λέγε!>> είπα ξανά.
<<Σου είπα, γαμώτο! Η Αγγελική είναι καλά! Όσο περίεργο και να σου φαίνεται, την αγαπάω και δεν θα της έκανα ποτέ κακό.>> φώναξε.
<<Δεν πιστεύω πως είσαι ικανός να αγαπήσεις τον οποιονδήποτε.>>του πέταξα και συνέχεισα να προχωράω στο μισοσκότεινο διάδρομο.
Ο Νίκος με τράβηξε σε μία στροφή που δεν είδα και μετά απο μερικά βήματα ξεκλείδωσε μία παλιά ξύλινη πόρτα, η οποία άνοιξε μ' ένα δυνατό τρίξημο.
Μ' έσπρωξε ελαφρά να μπω μέσα. Ήταν σα να περνούσα αυτόματα σε άλλον κόσμο. Σα να βρισκόμουν σε κάποιο παλάτι, θυμήθηκα το όραμά μου. Έτσι ακριβώς ήταν.
Ήξερα οτι ο Έκτορας με περίμενε στο διπλανό δωμάτιο και ήξερα πολύ καλά τι θα μου έλεγε. Το μόνο που δεν ήξερα ήταν πώς ακριβώς εγώ κι αυτός ήμασταν δεμένοι. Όχι ότι ήταν απαραίτητα αλήθεια αυτό.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα, τώρα πια δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ότι είναι να γίνει, θα γίνει.
Αυτό που με απογοήτευε ήταν το γεγονός ότι ο καινούριος φύλακας άγγελός μου δεν ήταν εκεί να με προστατέψει. Όχι ότι τον είδα και ποτέ αλλά τουλάχιστον ένιωθα την παρουσία του. Τώρα ούτε καν αυτό!

Μπήκα μέσα στο δωμάτιο και ο Έκτορας σηκώθηκε απο την πολυθρόνα που καθόταν.
<<Μα καλά, γιατί είναι σε τέτοια χάλια? Δεν έχετε καθόλου τρόπους πια? >> φώναξε στους τρεις άνδρες που στέκονταν δίπλα στην πόρτα.
<< Μάρκο!>> φώναξε και σε κλάσματα δευτερολέπτων μπήκε μέσα ο Μάρκος, ο άνδρας που μου έδωσε νερό πριν.
<<Μάλιστα.>> είπε χωρίς να με κοιτάξει.
<<Πάρε, σε παρακαλώ, την Ηλέκτρα και πήγαινέ την να κάνει ένα ζεστό μπάνιο και δώσ' της καθαρά και στεγνά ρούχα να φορέσει...>> τον διέταξε ο Έκτωρας.
<<Βεβαίως, κύριε.>> είπε ο Μάρκος και μου έκανε νόημα με το χέρι να περάσω μπροστά.
Βγήκα απο μία άλλη πόρτα και έιδα μία πελώρια σκάλα να στολίζει το κέντρο του δωματίου. Ο Μάρκος άπλωσε το χέρι του.
<<Παρακαλώ>> είπε και αναίβηκα την σκάλα.

Στον επάνω όροφο υπήρχαν κατά μήκος όλου του τοίχου, πίνακες, ήταν οι πίνακες απο μία γυναίκα, προφανώς της κυρίας του σπιτιού. Στάθηκα μπροστά απο έναν πίνακα να θαυμάσω τα μακρυά μαλλιά και τα πράσινα σμαραγδένια μάτια της. Το φόρεμα που φορούσε ήταν απο τα παλιά, έμοιαζε πολύ με εκείνα που φορούσαν στην παλιά Αγγλία. Το ύφασμα φαινόταν ακριβο. Πέρασαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως ήμουν εγώ. Όσο περίεργο και αν μου φαινόταν όμως δεν με σόκαρε, σαν να ήξερα ότι υπήρχε ένας πίνακας μου εδω.
<<Μάρκο, μπορώ να σε ρωτήσω?>> είπα καθώς προχώρησα προς τον επόμενο πίνακα.
<<Φυσικά, κυρία>> είπε σοβαρά.
<<Ο Έκτορας μου είπε πως ήμαστε δεμένοι. Μήπως ξέρεις με ποιόν τρόπο είμαι δεμένη μαζί του?>> τον κοίταξα ανυπόμονα.
<<Όλοι ξέρουν, κυρία. Είστε δεμένοι με έναν ισχυρό δεσμό αίματος. Απο πολύ παλιά. Σε μια προηγούμενη ζωή σας. Τώρα δεν μπορείται να μείνετε μακρυά ο ένας απο τον άλλον.>> απάντησε ήρεμα.