Ο Φύλακας Άγγελος Μου

32. Εκδίκηση

Οι πρώτες ώρες μου ως βρικόλακας ήταν επώδυνες. Ακόμα νιώθω το κάψιμο αλλά όχι τόσο έντονα και αυτό χάρη στη βοήθεια του Αχιλλέα, ο οποίος μου προσέφερε τι αίμα του χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μου είχε πει βέβαια πως ήταν ο φύλακας άγγελός μου και πως θα ήταν για πάντα δίπλα μου, ίσως αυτό έκανε και τώρα, ήταν δίπλα μου σε μια άτυχη κατάσταση, όμως βαθιά μέσα μου ένιωθα εντελώς διαφορετικά γι' αυτόν. Σαν κάτι να μας ενώνει, κάτι πολύ πιο δυνατό απο την σχέση ενός φύλακα αγγέλου με τον προστατευόμενό του.. Κάτι βαθύ..
Όμως τι?

Έπρεπε να στριμώξω κάπως την Αγγελική να μου πει.. Δε μπορεί είπε πως είναι κολλητή μου, κάτι θα ξέρει...
Ο Μάρκος ως συνήθως ήταν σκεπτικός και με κοιτούσε καχύποπτα.
Ο Αχιλλέας ήταν ακόμα μέσα στο δωμάτιο, ελπίζω μόνο να μην του έκανα μεγάλη ζημιά, δεν ήθελα να πάθει κάτι κακό εξαιτίας μου..

Η Αγγελική πήγε προς το παράθυρο και κοίταξε έξω.
Την άκουσα να σιγοκλαίει, προσπάθησε να το κρύψει αλλά εγώ την άκουσα, σα να ήταν δίπλα μου, όμως και ο Μάρκος την κατάλαβε, την πλησίασε και την αγκάλιασε σφυχτά τρίβοντας την πλάτη της στοργικά

<<Όλα θα πάνε καλά... Ησύχασε...>> της είπε γλυκά και της σκούπισε τα δάκρυα με τον αντίχειρά του.
Την κοίταξε για ακόμη ένα δευτερόλεπτο και μετά έφυγε.

Η Αγγελική έφερε μια καρέκλα κι έκατσε δίπλα μου, αρκετά κοντά. Δεν με φοβόταν, με καθησύχαζε αυτό.
Με κοίταξε στα μάτια χωρίς να πει κάτι. Αυτή ήταν η ευκαιρία μου, έπρεπε να την ρωτήσω.

<<Αγγελική, θέλω να μου πεις κι άλλα για μένα, πώς ήμουν σα χαρακτήρας, ήμουν στριμμένη?>> ξεκίνησα κι εκείνη γέλασε σιγανά.
<< Όχι, δεν ήσουν καθόλου στριμμένη.. Ήσουν πολύ καλή, βοηθούσες πολύ κόσμο όταν μπορούσες.>> απάντησε ήρεμα.
<< Και στη ζωή μου, τι έχω καταφέρει? Δουλεύω κάπου? >> ξαναρώτησα
<<Σπουδάζουμε ακόμα, αλλά εσύ δουλεύεις σε ένα κατάστημα με ρούχα ή μάλλον, δούλευες...>>
<<Και ο Αχιλλέας?>> είπα
<<Ο Αχιλλέας είναι ο φύλακας άγγελός σου, θυμάμαι όταν μου το είπες δεν σε πίστευα. Επίσης δεν είχατε την κλασσική σχέση που έχει ένας άνθρωπος με τον φύλακα άγγελό του.. Εσείς, πως να το πω, είχατε φτάσει σε άλλο επίπεδο, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...>> είπε..
<<Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω... Πες μου>> προσπαθούσα να μην χάσω την ψυχραιμία μου..
<<Ήταν ερωτευμένος μαζί σου, αλλά και εσύ ήσουν ερωτευμένη μαζί του. Βέβαια οι απο πάνω δεν θα άφηναν κάτι τέτοιο να προχωρήσει και τον εξόρισαν. Δεν είχες καμία επαφή μαζί του. Σου έδωσαν άλλον φύλακα άγγελο, αλλά αυτός προφανώς απέτυχε στη δουλειά του αφού έπρεπε να σε προσέχει χίλιες φορές περισσότερο από έναν απλό άνθρωπο, εξ αιτίας του χαρίσματος και αυτός...>> δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της.
<<Του χαρίσματος? Για ποιο χάρισμα μιλάς??>> ρώτησα
<<Α, ναι το ξέχασα πως δεν θυμάσαι.. Λοιπον, εσύ έχεις ένα χάρισμα, βλέπεις κάποια οράματα αλλά δεν τα βλέπεις μόνο, τα ζεις κιόλας και σχεδόν πάντα τα οράματά σου βγαίνουν αληθεινά.>> αυτό όντως δεν περίμενα να το ακούσω..
<<Και ποιός ευθύνεται για το χάλι μου?>>
<<Αυτό είναι μεγάλη ιστορία, θα σου τα πω περιλυπτηκά. Σε μια προηγούμενη ζωή σου, ήσουν πολύ φτωχή και πάρα πολύ άρρωστη, σε έσωσε ο Έκτορας ο οποίος είναι μισός βρικόλακας και μισός δαίμονας. Σε αυτή τη ζωή σε ήθελε για γυναικα του και σε έκανε βρικόλακα για να μοιραστείται μαζί την αιωνιότητα..>> είπε με μια ανάσα.
<<Και αυτός τι απέγινε? >>
<<Δεν ξερω. Ήλπιζα να μου πουν αλλά είχαμε τρανταχτές εξελήσεις..>>
<<Μάλιστα..  Μπορεις να φωνάξεις τον Μάρκο?>>
<<Ναι, φυσικά>> είπε και πήγε μέσα στο δωμάτιο..
  Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, με πλησίασε ο Μάρκος με το γνωστό σοβαρό του ύφος.
<<Συμβαίνει κάτι, Ηλέκτρα? >> ρώτησε καθώς με επεξεργαζόταν προσεκτηκά.
<<Ναι, θα ήθελα να μιλήσουμε. Σοβαρά.>> απάντησα και κοίταξα την Αγγελική, εκείνη ευτυχώς το κατάλαβε κι έφυγε.
Όταν απομακρύνθηκε αρκετά, κοίταξα τον Μάρκο.
<<Σε ακούω. Πες μου. >> είπε
<<Πρέπει να με λύσεις.>>
<<Γιατί?>>
<< Πρέπει... >> επέμεινα
<<Αν δεν μου πεις γιατί, φοβάμαι πως δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς.>> σταυρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.