Ο Φύλακας Άγγελος Μου

23. Δεσμός αίματος

<<Χα χα, έλα τώρα Μάρκο, δεν είναι ώρα για αστεία!>> είπα
<<Μα κυρία, δεν το είπα για αστείο. Μπορείτε να δείτε και μόνη σας οτι λέω την αλήθεια απο τους πίνακες>> είπε και μου έδειξε τον γεμάτο πίνακες τοίχο. Εμεινα να κοιτάζω τον τοίχο για άλλη μια φορά με το στόμα ανοιχτο. Μου ήταν δύσκολο να πιστέψω το οτιδήποτε γινόταν εδω.
Προχωρούσα και παρατηρούσα τους πίνακες. Σε μερικούς ήμουν μελαχρινή, σε άλλους ξανθιά, φτωχή ή πλούσια, όμως τα μάτια μου δεν άλλαζαν. Ήταν τα ίδια πράσινα σμαράγδια και μου φώναζαν την αλήθεια.
<<Τι εννοείς όταν λες δεσμό αίματος? Σε παρακαλώ, μόνο μην μου πεις οτι ήπια το αίμα του!!>> είπα σοκαρισμένη.
<<Όχι, ηρεμίστε>> είπε και ξεκίνησε να περπατάει μόνο και μόνο για να σταθεί μπροστά απο έναν άλλο πίνακα, που φαινόραν πιο παλιός απο όλους.
<<Σε αυτή τη ζωή σας, ήσασταν η Μαργαρίτα...>> είπε δείχνοντας μου τον πίνακα.
<<Μίλα μου στον ενικό, σε παρακαλώ.>> είπα πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε. Δεν μου άρεσε που κάποιος μεγαλύτερος μου μού μιλούσε σας να είμαι καμιά θεία.
<<Πολύ καλά. Η οικογένειά σου ήταν πολύ φτωχή, οι γονείς σου δούλευαν απο το πρωί ως το βράδυ για να τα βγάλουν πέρα, ήσασταν μεγάλη οικογένεια. Εσύ ήσουν η μεγαλύτερη και έπρεπε να φροντίζεις τα αδέλφια σου και το σπίτι. Μέχρι που αρρώστησες. Είχες ψηλό πυρετό και αιματηρό βήχα. Η μητέρα σου σταμάτησε την δουλειά της για να σας φροντίσει και ο πατέρας σου αναγκάστηκε να δουλεύει και την νύχτα. Η μητέρα σου ήταν τόσο απελπεισμένη που άκουγε κάθε γριά που είχε να της πει τα γιατροσόφια της. Δυστοιχώς δεν υπήρχαν ούτε φάρμακα ούτε εμβόλια τότε. Όμως τίποτα δεν σας βοηθούσε και η κατάστασή σας χειροτέρευε μέρα με την μέρα. Είχες λευχαιμία. Και κάπου εδώ εμφανίζεται ο κύριος Έκτορας>> σταμάτησε.
<<Και? Τι έγινε μετα? Πες μου!>> τον πίεσα εγω.
<<Λυπάμαι, τα υπόλοιπα θα σας τα πει ο ίδιος.>> είπε και προχώρησε λίγο ακόμα.
Έφτασε σε μία πόρτα,την άνοιξε και έκανε νόημα να μπω.
Ήμουν πολύ περίεργη και μπήκα μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας με κατέκλυσε αμεσως, κοίταξα γύρω μου, ένα μεγάλο κρεβάτι υπήρχε στη μέση του δωματίου στρωμένο με σεντόνι σε απαλό μωβ χρώμα, οι τοίχοι ήταν λευκοί και απέναντι απο το κρεβάτι υπήρχε ένας καθρέφτης.
Τον πλησίασα και ειδα πως ήταν στολισμένος με σκαλιστό ξύλο γύρω γύρω. Δίπλα του είδα μια πόρτα, γύρισα να ρωτήσω τον Μάρκο τι είχε μέσα, αλλά εκείνος είχε εξαφανιστεί.
Άνοιξα σιγά σιγά την πόρτα και κατάλαβα πως ήταν ντουλάπα, τεράστια, όπως αυτές που κάθε κορίτσι ονειρεύετε. Χωριζόταν σε δύο μέρη, απο την μια υπήρχαν φορέματα, πολλά φορέματα, μερικά απο αυτά τα είχα δει και στους πίνακες, και απο την άλλη μεριά ήταν τα παπούτσια! Τόσα πολλά σχεδόν αμέτρητα.
Έμεινα να τα χαζεύω για ώρα, σα καμιά χαζή που έβλεπε πρώτη φορά ρούχα και παπούτσια. Έπερνα τα ρούχα και τα έβαζα πάνω μου και έτρεχα μπροστά στον καθρέφτη να δω τον εαυτό μου. Ήταν όλα πανέμορφα και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν που όλα είχαν διατηρηθεί άψογα.
Τότε θυμήθηκα πως έπρεπε να κάνω μπάνιο και γρήγορα μάλιστα. Βρήκα την πόρτα του μπάνιου δίπλα σε αυτή της ντουλάπας και μπήκα μέσα. Άνοιξα το ζεστό νερό και το άφησα να γεμίσει την μπανιέρα. Μετά απο λίγο έβγαλα τα ρούχα μου και βυθίστηκα μέσα, απολαμβάνοντας την ευχάριστη αίσθηση που μου προσέφερε το νερό.
Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ, δεν κατάφερα τελικά να ηρεμήσω απο τις σκέψεις που με βασσάνιζαν. Ποιά άραγε ήταν η συνέχεια της ζωής μου ως Μαργαρίτα? Ήταν αλήθεια όλα αυτά? Και γιατί να μου κρύψει κάτι τέτοιο ο Αχιλλέας?