Ο Φύλακας Άγγελος Μου

26. Δάκρυα

<<Άδικα κλαις, έχει πεθάνει, δύσκολα θα την γλύτωνε απο αυτό το μαχαίρι.>> είπε ο Έκτορας και έφυγε απο το δωμάτιο.
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Δε γίνεται! Κάτι έπρεπε να κάνω και γρήγορα... Όμως τι?
<<Μάρκο!!!>> φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει.
<<Ηλέκτρα! Τι συμβαίνει?>> ρώτησε καθώς μας πλησίασε με μεγάλες δρασκελιές.
<<Πέθανε, Μάρκο! Πέθανε!>> ξέσπασα σε λιγμούς.
Ο Μάρκος έριξε μια ματιά στον Αχιλλέα και στο μαχαίρι που ήταν καρφωμένο στο στήθος του
<<Ίσως οχι. Αν το μαχαίρι δε χτύπησε την καρδιά του, έχουμε μεγάλες πιθανότητες να τον σώσουμε>> είπε καθώς εξέταζε καλά την περιοχή που ήταν το μαχαίρι.
<<Τότε γρήγορα! Να κάνουμε κάτι γρήγορα! Ξέρεις σίγουρα τι να κάνεις?>> ρώτησα ανήσυχη.
<<Πίστεψέ με, ξέρω καλύτερα απο τον καθένα!>> ο Μάρκος έκλεισε τα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα. Στην εκπνοή, άνοιξε τα μάτια.
<<Λοιπόν, απο εσένα αυτό που θέλω να κάνεις είναι να αδειάσεις το μυαλό σου απο κάθε τι αρνητικό. Μόνο θετικές σκέψεις! Όταν είσαι έτοιμη, πες μου>> συμπλήρωσε.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι, πώς στο καλό θα το κατάφερνα αυτό?
Πήρα δύο βαθιές ανάσες, άρχισα να σκέφτομαι όμορφα λιβάδια και καταγάλανες θάλασσες με χρυσές αμμουδιές. Σκεφτόμουν πως ο Αχιλλέας είναι καλά. Πως είναι μαζί μου. Στην αγκαλιά μου.
Ο Μάρκος έπιασε με το ένα του χέρι το δικό μου και με το άλλο, το χέρι του Αχιλλέα. Με το ελεύθερο χέρι μου έπιασα το χέρι του Αχιλλέα δημιουργώντας έτσι έναν κύκλο.
Ο Μάρκος άρχισε να ψυθιρίζει κάτι και σε λίγα δευτερόλεπτα το σώμα του Αχιλλέα άρχισε να τρέμει κι εκείνος να φωνάζει απο πόνο.
<<Μην σπάσεις τον κύκλο. Μην σταματήσεις να σκέφτεσαι θετικά. Χρειάζομαι όλη τη θετική ενέργεια που μπορείς να μου δώσεις>> είπε ο Μάρκος.
Πίεσα τον εαυτό μου να κάνει κι άλλες σκέψεις, όμως οι φωνές του Αχιλλέα δεν με άφηναν.
Πήρα δύο βαθιές ανάσες , ξεφύσηξα και προσπάθησα ξανά. Ο Μάρκος δεν είχα σταματήσει να ψυθιρίζει τα δικά του.
Μια χρυσή αλυσίδα άρχισε να σχηματίζεται γύρω μας σα να μας προστατεύει και οι φωνές του Αχιλλέα έγιναν λιγότερες, όπως και οι σπασμοί του. Η αλυσίδα έμεινε εκεί για μερικά λεπτά, μέχρι να σταματήσει ο Μάρκος.
Όταν σταμάτησε ο Μάρκος, πήρε ένα ποτήρι.
<<Κλάψε μέσα σε παρακαλώ. Έστω μερικές σταγόνες. Είναι αρκετές>> είπε και μου εδωσε το ποτήρι. Το κοίταξα διστακτικά, για μια στιγμή και μετά κοίταξα τον Αχιλλέα. Ήταν εκεί, στο πάτωμα αναίσθητος και χρειαζόταν την βοήθειά μου.
Ο Μάρκος έβγαλε σιγά σιγά το μαχαίρι απο το στήθος του Αχιλλέα, το ακούμπησε δίπλα του και πίεσε την πληγή με ένα καθαρό πανί που έβγαλε μέσα απο την τσέπη του. Η εικόμα με πόνεσε αρκετά ώστε να βουρκώσω.
Άφησα τα δάκρυά μου να κυλήσουν καυτά μέσα στο ποτήρι και το έδωσα στον Μάρκο.
<<Δώσε μου το χέρι σου>> είπε
<<Γιατι?>> ρώτησα, η φωνή βγήκε βραχνή.
<<Χρειάζομαι κάτι ακόμα>> είπε ο Μάρκος και περίμενε να του δώσω το χέρι μου. Του το εδωσα χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο Μάρκος πήρε το μαχαίρι που είχε βγάλει απο το στήθος του Αχιλλέα πριν και με μια γρήγορη κίνηση με χάραξε. Έσφυξε λίγο το χέρι μου και έσταξε μερικές σταγόνες αίμα μέσα στα δάκρυά μου και το κούνησε ελαφρά για ν' ανακατευτούν τα δύο υγρα.
Σήκωσε απαλά το κεφάλι του Αχιλλέα και τον ανάγκασε να πιεί μερικές γουλιές.
Πέρασαν λίγα λεπτα χωρίς να γίνει κάτι. Είχα αρχίσει ν' απελπίζομαι, ο Μάρκος το κατάλαβε.
<<Μην βιάζεσαι. Δώσε στο σώμα του λίγο χρόνο>> με ακούμπησε στον ώμο
<<Έχεις δίκιο. Ίσως πρέπει να φύγουμε απο 'δω. Μπορεί ο Έκτορας να έχει φύγει αλλά σίγουρα θα έρθει πίσω.>> είπα.
<<Σωστά. Πιάσε το χερι του, όπως πριν στον κύκλο>> είπε.
Υπάκουσα σα καλό κορίτσι.
<<Α, και για κανέναν λόγο μην ανοίξεις τα μάτια σου. Ό,τι κι αν ακούσεις, ό,τι κι αν γίνει. Εντάξει?>> συμπλήρωσε.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι, έπιασα με το ένα χέρι τον Αχιλλέα και με το άλλο τον Μάρκο κι έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά.

Λίγα λεπτά αργότερα ο Μάρκος μου είπε ν' ανοίξω τα μάτια μου.
Ένα αίσθημα χαλάρωσης με κυρίευσε όταν κατάλαβα πως βρισκόμουν στο δωμάτιό μου.
Ο Μάρκος με βοήθησε να βάλω τον Αχιλλέα να ξαπλώσει.
<<Χρειάζεται ξεκούραση. Εγώ πρέπει να φύγω. Αν με χρειαστείς κάτι απλά φώναξέ με. >> είπε και εξαφανίστηκε κυριολεκτηκά μπροστά στα μάτια μου.
Έκατσα δίπλα στον Αχιλλέα και του χάιδεψα τα μαλλιά. Τα πράγματα είχαν πάρει πολύ περίεργη τροπή τώρα, για κάποιον λόγω εμπιστευόμουν απώλητα τον Μάρκο, αν και ήταν με τους "κακούς" της υπόθεσης και παραλίγο να γίνω βρικόλακας...
Ξαφνικά το στήθος του Αχιλλέα άρχισε να κουνιέται, επιτέλους. Άρχισε πάλι να τρέμει, τα μάτια του άνοιξαν και είδα λαμπερό φως να βγαίνει απο μέσα, σα να είχαν βάλει προβολείς μέσα.
Αυτό κράτησε μερικά δευτερόλεπτα και μετά ο Αχιλλέας έπεσε πάλι στην κωματώδη κατάσταση που ήταν πριν.