Ο Φύλακας Άγγελος Μου

17. Αιώνια αγάπη

Ποτέ δεν πίστευα πως ένα πρωινό ξύπνημα θα μπορούσε να ήταν τόσο όμορφο... Να ανοίγεις τα μάτια σου και το πρώτο πράγμα που βλέπεις να μην είναι ένα παράθυρο ή το άδειο δωμάτιό σου, αλλά ένα πλατύ χαμόγελο και τα δυα μάτια που λατρεύεις να σε κοίτουν..

<<Καλημέρα πριγκίπισσα!! Πώς κοιμήθηκες?>> με ρώτησε ο Αχιλλέας την ώρα που τέντωσα τα χέρια μου

<< Καλημέρααα!!>> είπα μακρόσιρτα και νυσταγμένα.. Ο Αχιλλέας με πλησίασε και εγώ σηκώθηκα απότομα απο το κρεβάτι να παω να πληθώ, μόλης είχα ξυπνήσει, δεν ήθελα να βρωμάω.

<<Μισό λεπτό, να γίνω άνθρωπος..>> είπα και χασμουρίθηκα

<<Δεν θα πάω πουθενά, πάρε τον χρόνο σου..>>είπε χαμογελώντας

<<Ωραία>> είπα και άνοιξα την πόρτα, η Αγγελική λογικά θα κοιμόταν ακόμα.. Πήγα με την ησυχία μου μέχρι το μπάνιο, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και βούρτσισα τα δόντια μου, έπιασα την χτένα να κάνω τα μαλλιά μου, όταν ένιωσα μια ζαλάδα, προσπάθησα να πιαστώ απο τον νυπτήρα να μην πέσω, αλλά μέσα στην ζαλάδα μου δεν τον έβρισκα. Ήθελα να φωνάξω για βοήθεια αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε. Φώναξα μέσα στο μυαλό μου τον Αχιλλέα και το επόμενο δευτερόλεπτο ένιωσα το δυνατό του χέρι να με πιάνει απο την μέση, οπότε αφαίθηκα στο όραμα που ερχόταν.

Αυτή την φορά δεν ήμουν ούτε σε λιβάδι, ούτε σε δάσος, ήμουν σε ένα σαλόνι, πολύ μεγάλο με πολλά έπιπλα και ένας μεγάλος πολυέλαιος στόλιζε περήφανα το ψηλό ταβάνι. Θύμιζε πολύ τις σάλες που έκαναν τους χορούς στα παλάτια παλιά... Περπάτησα δειλά κατά μήκος καθώς έψαχνα κάτι ή κάποιον. Ένα ποτήρι που έσπασε ακούστηκε απο πίσω μου και γύρισα να δω ποιός το έσπασε, όμως δεν είδα κανέναν... Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μερικές φορές για να συνηθήσω στο ελάχιστο φως. Άκουσα βήματα, γύρισα ξανά και είδα κάποιον να κάθεται σε μία αριστοκρατική πολυθρόνα, πλησίασα ακόμα πιο δειλά απο πριν και στάθηκα λίγα μέτρα μακρυά απο τον άνδρα που αποδείχτηκε πως ήταν ο Νίκος.. Ο Νίκος?

<< Νίκο? Τι κάνεις εδώ? Τι είναι εδω?>> ρώτησα.

Ο Νίκος με πλησίασε και με ακούμπησε στο ώμο. Μου έκανε νόημα να προχωρίσουμε πιο μέσα και τον ακολούθησα σε ένα πιο μικρό δωμάτιο όπου υπήρχε μόνο μία καρέκλα ακριβώς στη μέση του δωματίου, σταθήκαμε δίπλα απο την καρέκλα. Πέρασε ένα λεπτό στην σιωπή που με φόβιζε, μετά μπήκε μέσα στο δωμάτιο ένας άνδρας με ακόμα δύο άνδρες να τον ακολουθούν με σταυρωμένα χέρια.