Ο Φύλακας Άγγελος Μου

27. Πρώτες αλλαγές

Ο Αχιλλέας άνοιξε τα μάτια του, με κοίταξε και χαμογέλασε. Τα δάκρυα απο τα μάτια μου δεν έλεγαν να κοπάσουν. Έτρεχαν καυτα στα μάγουλά μου απο την συγκίνηση. Το αδύναμο χέρι του Αχιλλέα έπιασε το δικό μου, το έφερε αργά στα χείλη του και το φίλησε τρυφερα.
<<Νόμιζα πως σε έχασα για πάντα!>> η φωνή μου έσπασε
<<Τόσο εύκολα??>> μου απάντησε.
Ήθελα να τον σφύξω στην αγκαλιά μου, αλλά ήταν ακόμα αδύναμος.

Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου πρόδωσαν την έναρξη μιας νέας μέρας και μαζί την έναρξη μιας νέας ζωής. Δεν είχα σκοπό να αφήσω κανέναν και τίποτα να μπει ξανά εμπόδιο σε εμένα και τον Αχιλλέα.
Πλησίασα το παράθυρο κι έκλεισα τα πατζούρια. Ο Αχιλλέας ήθελε ξεκουραση και ύπνο.
Έκατσα πάλι δίπλα του και του χάϊδεψα τα μαλλιά και το πρόσωπο
<<Είσαι τα πάντα για μένα, τώρα πια.>> μου είπε ψιθυριστά.
<<Μην με αφήσεις ποτέ ξανά.>> είπα χαμηλόφωνα..
Ο Αχιλλέας ανακάθησε με δυσκολία στο κρεβάτι, με πλησίασε κι έκλεισε το πρόσωπό μου στα χερια του.
<<Ποτέ!>> απαντησε και με φίλησε. Το φιλί του όμως δεν ήταν το ίδιο. Είχε κάτι διαφορετικό, κάτι παράξενο. Ηταν εθιστικό.
Ένιωθα πως χάνω τον έλεγχο, το φιλί είχε γίνει επιθετικό, βίαιο.
Απομακρυνθηκα σταματώντας το φιλί.
<<Εμ, χρειάζεσαι ξεκούραση. Πάω να κάνω ένα μπανάκι εγω. Εσύ μην κουνηθεις..>> είπα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας απο το δωμάτιο.

Η Αγγελική κοιμόταν ακόμα. Παλαιότερα θα την έβριζα που κοιμάται τόσο πολύ, αλλά τώρα την ευχαριστω, δεν ήμουν σίγουρη πως θα μπορούσα να την αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή.
Έτρεξα στο μπάνιο και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Κατι διαφορετικό υπήρχε πάνω, το ένιωθα. Ομως τι? Η Ηλέκτρα στην αντανάκλασή μου έμοιαζε αλλιώτικη. Τα μάτια της είχαν πιο σκούρη απόχρωση του πράσινου κι έλαμπαν όπως και τα μαλλιά της. Το δέρμα της ήταν τόσο απαλό. Κανένα ίχνος ατέλειας και τα χείλη της πιο σαρκώδη και ελαφρώς πιο κόκκινα απο ότι ήταν συνήθως.
Ξεφύσηξα και έφυγα μπροστα απο τον καθρέφη. Άνοιξα το ζεστό νερό , έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα μέσα.
Το καυτό νερό εκτός απο την ανακούφιση που μου χάρισε, με έτσουζε σε διάφορα σημεία πάνω στο σώμα μου. Σημεία μελανιασμένα, απο τις σφυχτές λαβές του Έκτορα. Αποφάσισα να μην δώσω σημασία.
Έκανα γρήγορα το μπάνιο μου, έβαλα το μπουρνούζι μου και άνοιξα την πόρτα για να βγώ, ομως δεν πρόλαβα να κάνω δύο βήματα όταν ένιωσα το γνωστό τρέμουλο που με ειδοποιούσε πως θα έχω κάποιο όραμα. Δεν αντιστάθηκα, η αντίσταση πάντα μου έφερνε πόνο, αντιθέτως τώρα πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα στο πάτωμα περιμένοντας το όραμα.

Ήταν νύχτα, ήμουν στο πάρκο και είχε κοκκινη πανσέληνο.
Ήμουν γονατιστή και λουσμένη στο αίμα και είχα ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη. Κοίταξα κάτω, η Αγγελική κρατούσε με τα δυο χέρια της το λαιμό της και σφάδαζε στον πόνο ενώ εγώ γελούσα. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και γυάλιζαν.
Ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδηληκή μου στήλη και επανήλθα βίαια στην πραγματικότητα.
Έτρεξα στο δωμάτιό μου, ο Αχιλλέας κοιμόταν. Πήρα όποιο ρούχο βρήκα μπροστά μου μέσα απο την ντουλάπα και πήγα στο μπάνιο να ντυθω.
Έριξα παγωμένο νερό στο πρόσωπό μου να ηρεμίσω. Κοίταξα άλλη μια φορά τον εαυτό μου εξεταστικα, τα μάτια μου σκούριναν ακόμα λίγο. Θα τρελαθώ. Ντύθηκα και βγήκα γρήγορα απο το μπάνιο. Έβαλα νερό στην καφετιέρα και όσο περίμενα επεξεργαζόμουν το όραμα. Δεν μπορει, κάποιο λογικό νόημα θα βγάζει όλο αυτο!
Ο καφές ήταν έτοιμος και έβαλα στην κούπα μου.
Η Αγγελική ανοιξε την πόρτα του δωματίου της. Ήρθε προς την κουζίνα τρύβοντας τα μάτια της.
<<Ηλέκτρα!!>> έτρεξε κατά πάνω μου και με αγκάλιασε σφυχτα. Την αγκάλιασα κι εγω και μείναμε έτσι για λίγο.
<<Πες τα μου ολα!>> με διέταξε. Έβαλε καφέ στο ποτήρι της κι έκατσε απέναντί μου
<<Δεν θα πιστέψεις!>> ειπα και ήπια μια γουλια καφε
<<Για δοκιμασε!>> σταύρωσε τα χέρια της.
<<Κατ'αρχην πρεπει να χωρίσεις τον Νίκο!>> ξεκίνησα
<<Το έκανε αυτός! Μου είπε πως κάποια στιγμή θα μου τα εξηγούσε ολα και πως ήταν καλύτερα να μην ασχοληθώ ξανά μαζί του..>> είπε και ήπιε καφέ για να κρύψει τον πόνο του χωρισμου, όμως δεν πρόλαβε
<<Ωραία θα σου τα πω εγω>> είπα και ξεκίνησα να της τα λέω όλα χαρτί και καλαμάρι. Όλα χωρίς να κρύψω το οτιδήποτε! Για τον Νίκο, τον Μάρο, τον Έκτορα, το κάστρο, τους πίνακες... Ολα! Σχεδόν...

<<Δηλαδή ο Αχιλλέας είναι μέσα τώρα? Και τι θα κάνεις με το δάγκωμα? Έχεις περάσει τον κύνδινο? Πάντως ό,τι χρειαστείς εγω είμαι εδω. Χαίρομαι που με εμπιστεύεσαι και θέλω να βοηθήσω>> είπε με μία ανάσα.
<< Δεν ξέρω τι θα κάνω ακόμα. Δεν θέλω να είμαι απειλή για κανέναν! >> είπα.
<<Θα το εκμεταλευτούμε για καλό. Θα είσαι μία ηρωίδα θα προστατεύεις τους καλούς και θα ρίχνεις ξύλο στους κακούς. Όμως πέρα απο την πλάκα εγω θα είμαι δίπλα σου>> είπε και τελείωσε τον καφέ της.
Για το καλό της δεν της είπα τίποτα για το όραμα. Θα τρόμαζε, θα έφευγε... Καλύτερα να φύγω εγώ χωρίς να την βαλω σε κίνδυνο, θα της εξηγήσω πιστεύω θα καταλάβει...