Ο Φύλακας Άγγελος Μου

24. Ναι

Τύληξα μια πετσέτα γύρω μου και μία ακόμα στα μαλλιά μου και βγήκα απο το μπάνιο.
Άνοιξα την τεράστια ντουλάπα κι έψαξα να φορέσω κάτι πιο απλό απο τα φανταχτερά φορέματα. Βρήκα ένα τζιν παντελόνι και μία λευκή κολλητή κοντομάνικη μπλούζα.
Στέγνωσα τα μαλλιά μου με την πετσέτα, την άφησα στην άκρη του κρεβατιού όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα.
<<Ναι?>> απάντησα. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Μάρκος.
<<Μ' έστειλε ο κύριος Έκτορας, σε θέλει κάτω.>> είπε.
"Η ώρα της αλήθειας" σκέφτηκα και περπάτησα έξω απο το δωμάτιο. Φτάσαμε στον κάτω όροφο και απο εκεί με πήρε ο Νίκος και με οδήγησε ξανά στο δωμάτιο που ήταν ο Έκτορας. Χωρίς να πει κουβέντα, μου έκανε νόημα να μπω μέσα στο δωμάτιο και αφού μπήκα, έκλεισε την πόρτα πίσω μου.
<<Τώρα μάλιστα, λάμπεις. Έλα, κάθισε>> είπε και το χαμόγελό του έφτασε στ' αφτιά.
<<Λοιπόν, γιατί με άρπαξες έτσι?>> είπα καθώς έκατσα στην δεύτερη πολυθρόνα.
<<Ε, όχι και σε άρπαξα!>> είπε θιγμένος ο Έκτορας.
<<Κοίτα Έκτορα, τα νεύρα μου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Μίλα λοιπόν. Και πρόσεξε, θέλω όλη την αλήθεια, όλη!>> είπα απότομα.
<<Πολύ καλά, αφού αυτό θέλεις.>> έβγαλε ένα τσιγάρο απο το πακέτο, το άναψε και σηκώθηκε. Έκανε μερικά βήματα πέρα δώθε, σα να σκεφτόταν τι έπρεπε να πει. Όταν πλέον θεώρησε πως ήρθε η ώρα, ξεκίνησε.
<<Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ο πατέρας μου ήταν ακόμα αρχηγός της στρατιάς των Δαιμόνων, ερωτεύτηκε την μητέρα μου, μία ελκυστική, δυνατή Βρικόλακα. Για να μην τα πολυλογώ, εγώ πήρα τις δυνάμεις και των δύο και αφού ο πατέρας μου πέθανε σε μία μάχη με τους Αγγέλους, με έκαναν ηγέτη και των δύο φυλών, μιας και είμαι δυνατότερος απο κάθε Βρικόλακα ή Δαίμονα.
Μετά απο πολλά χρόνια μοναξιάς, γνώρισα εσένα. Σε ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, όμως δεν είχες πολύ χρόνο ζωής. Σου τα είπε και ο Μάρκος.
Σκέφτηκα πως εσύ ήσουν η κατάλληλη να σταθείς στο πλευρό μου, εσύ και καμία άλλη. Χωρίς να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να το σκεφτεί δεύτερη φορά, σε γιάτρεψα. Και πράγματι μετά απο αυτό ήμασταν μαζί, όμως όχι για πολύ, ο Θάνατος πάντα έβρισκε τρόπο να σε πάρει μακρυά μου. Όμως πάντα γυρνούσες σε εμένα, για πολλά χρόνια ακόμα, σε άλλες ζωές. Όσες και οι πίνακες που είδες. Ένας πίνακας για κάθε ζωή.>> σταμάτησε να με κοιτάξει.
<<Νομίζω πως σου ζήτησα την αλήθεια.>> είπα θυμωμένη καθώς σηκώθηκα απο την πολυθρόνα
<<Μα, είναι η αλήθεια. Δεν θα σου έλεγα ποτέ ψέματα. >> τα μάτια του γυάλισαν. Ξαφνικά όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα.
<<Πώς με γιάτρεψες?>> τον ρώτησα
<<Αυτό δεν θες να το ξέρεις...>> είπε.
<<Πες μου>> επέμεινα
Πήρε μια βαθιά ανάσα και την έβγαλε αργά.
<<Ρούφηξα το αίμα σου μαζί με τον καρκίνο. Τόσο για να σε γιατρέψω, αλλά όχι να σε μεταμορφώσω σε βρικόλακα>> απάντησε και με πλησίασε. Έπιασε το χέρι μου και μου έδειξε δύο σημάδια στον καρπό μου. Πάντα νόμιζα πως αυτά τα σημάδια που έμοιαζαν με δύο τρύπες ήταν κάτι δερματικό, εκ γεννετης. Δεν τα έδεινα σημασία.
Ο Έκτορας τα χάιδεψε και μετά πλησίασε το χέρι μου στο στόμα του και τα φίλησε απαλά.
Κάτι μέσα μου φούντωσε, έλεγε την αλήθεια. Ήμουν πλέον σίγουρη.
Με κοιτούσε στα μάτια, ένιωθα μια γλυκιά ζάλη, με πλησίασε ακόμα περισσότερο. Η βελούδινη ανάσα του χάιδεψε το πρόσωπό μου. Σήκωσε το χέρι του και παραμέρησε τα μαλλιά μου, πίσω απο την ωμοπλάτη μου, ελευθερόνοντας έτσι το λαιμό μου.
<< Θέλεις να μείνεις για πάντα δίπλα μου? Να διορθώσω το λάθος του παρελθόντος και να ζήσουμε όλα εκείνα που στερηθήκαμε τόσα χρόνια? Θέλεις να γίνεις η αιώνια βασίλισσά μου?>> ρώτησε χαμηλόφωνα, ίσα που τον άκουγα.
Ένιωθα την καυτή ανάσα του στο λαιμό μου. Ήμουν ακόμα πιο ζαλισμένη απο πριν, σχεδόν μουδιασμένη.
<<Ναι>> ψιθύρισα.