Ανείπωτα.

Το γαλανό τυφλώνει

Τα γαλανά του ματια πισω απο τις σκιάσεις δείχνουν αλλιωτικα.
Πιο λαμπερά, πιο σκεπτικα.
Ειναι το καλυτερο παράδειγμα θλιμμένου ανθρώπου και αυτός το αγνοεί.
Αγνοεί την αρρώστια και την μαυριλα που ειναι ριζομενα μέσα του.
Ψεύτικα χαμόγελα, και δήθεν φιλοσοφικές συζητήσεις.
Βάζει στην κορυφη το 'εγω' του και γκρινιάζει για τους ανθρώπους που δεν εχει ,
ενω αν μπορούσε να δει πόσοι ειναι διπλα του θα εκπλησοταν.
Μα το 'εγω' του τον κρατάει φυλακισμένο σε μια μαυρη τρύπα χωρίς πάτο, χωρίς τερμα.
Κανει κύκλους γυρω από δάκρυα, στεναχώριες, ασθενείς και ζηλιες.
Ειναι καταδικασμένος να αγαπά παραπάνω τον εαυτο του και δεν το ξέρει.
Μερικές φορες με κουράζουν αυτα τα γαλανά ματια που ζητούν αγαπη χωρις όρια.
Αυτα τα γαλανά ματια που κλαίνε πιο συχνα απο οτι πρεπει.
Φυλακη του το 'εγω' του.
Το κλειδί για την ελευθερία του είναι τα ματια του.
Αν δει πέρα απο το 'εγω' του τοτε θα δει αγάπη.
Και η αγαπη είναι το αντικλεδι της αιώνιας φυλακής του.