Ανείπωτα.

Άγγελος

Λευκα φτερα
προσκολημενα στην ραχη του.
Βλεμμα αγνο
αθωο.
Σαν να μην εχει ζησει αυτος ο Αγγελος.
Σαν να προσπαθει να μαθει τον κοσμο,
μα μονος δεν μπορει.


Ψαχνει σε τοιχους.
Γραμμενα λογια για αυτην.
Ζωγραφιζει για αυτην.
Το μυαλο του μονο σε εκεινη.
Μπερδεμενος για την ψυχη της.

Την ψαχνει ακομα και τωρα σε δρομους μοναχικους
μαζι με γεματες ψυχες που τον συντροφευουν περιστασιακα.

Μα δεν μπορει χωρις αυτην.

Οπου και να κοιταξει την βλεπει.

Και δεν πηγαινει πλεον σε ταρατσες.

Νιωθει οτι θελει και ο ιδιος να φουνταρει.


Προτιμαει να εχει επαφη με το πατωμα.

Προτιμαει να κανει πραγματα που εκανε αυτη.


Ζει με δαιμονες.

Αγαπαει και φροντιζει τους δαιμονες του.


Τους τρεφει με δικες τους αναμνησεις.

Ετσι καθαριζει το μυαλο του και γεμιζει ταυτοχρονα και με αλλες πιο σκοτεινες σκεψεις.

Κουραστηκε να του λειπει.
Κουραστηκε να την θυμαται.
Απλως ελπιζει.
Ελπιζει σε δυο καστανα ματια.
Που δεν τον ξανακοιταξαν ποτε απο εκεινη την μερα.

Και κλαιει μονο οταν ζωγραφιζει το προσωπο της.

Μα εχει αμετρητες τις δικες τις ζωγραφιες.

Οταν κοιμαται ,
οταν τρωει,
οταν κλαιει,
οταν ποναει,
οτα πεφτει.


Γιατι ολες αυτες οι αναμνησεις εχουν γινει τατουαζ στον μυαλο του.


Την αγαπα και δεν την λησμονει ποτε.