Μεσα στην νεκρη μου μνήμη επιβιώνεις καθε μέρα.
Βρίσκεσαι εκει.
Καθε τι που βλεπω, που ακούω μου θυμίζουν εσένα.
Χαμένοι τριγυρναμε σε δάση απομερα.
Σε γκρεμούς χαοτικους.
Σε αστερια πεσμένα πάνω, σιγοτραγουδαμε ενα διστιχο.
Κρατας το χερι μου.
'Δεν με αφήνεις', λες και ο αντιλαλος με κανει να νιώθω καλύτερα.
Σε κρατώ μην πέσουμε.
Αθόρυβα γελαμε οι δυο μας.
Η μνήμη μου γεννιέται ξανα.
Μέσα σε νεκρα αστέρια ζωγραφιζουμε θλιμμένα πρόσωπα.
Στροφές, στροφές.
Σε κυκλική τροχιά κλαις και ξανακλαις.
Και ξεφυγες,
και εφυγα..
------------------------------------------------
Φωτογραφια: Πένουμπρα δουλειά του Nikitta στο tumblr
ESTÁS LEYENDO
Ανείπωτα.
PoesíaΕσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..
