Ανείπωτα.

Ονειροπραγματικότητα.

Χερια.
Χερια με τραβανε απο το σβερκο.
Το κεφαλι σκυμενο σε μια λιμνη
στην μεση του πουθενα.
Φωναζω.
Φωναζω μα δεν με ακουει κανεις.
το ονειρο μου γινεται πραγματικοτητα.
Τα ματια μου δακρυζουν μεσα στο νερο
αλλα τι σημασια εχει;

Τα χερια μου εχουν ματωσει
αυτες οι πετρες εχουν σκισει τα χερια μου.
Τα εχουν κομματιασει.
Ματωνουν απο παντου.


Μπερδευω το ονειρο με την πραγματικοτητα μηπως;
Μηπως ειμαι απλα στο κρεβατι μου;
Ή οντως προσπαθει να με σκοτωσει;
Το βλεμμα του καρφωμενο στο μυαλο μου αυτες τις μερες.
Δεν μπορω να τον βγαλω απο εκει.
Εκεινο το πονηρο βλεμμα , εκεινο που σε ξεμετρουσε.
Ποιος ξερει τι σκεφτοταν απο μεσα του.


Ή τον εχω ξαναδει σε ονειρο ή οντως ειμαι στο 'τωρα'.
Μα εκεινο το χαμογελο , η  σταση τα παντα
μου ειναι τοσο γνωριμα.
Ας ειμαι σε ονειρο.
Προτιμω να πνιγομαι παρα να ειναι αυτος.
Παρακαλω.


Αυτη ειναι η χειροτερη εκδοχη της πραγματικοτητας.
Τα χερια του με αηδιαζουν , το ιδιο και το ηλιθιο χαμογελο του.
Με τα μαυρα ακουστικα στα αυτια του και το ηλιθιο μπλουζακι.
Την εχω ξαναζησει αυτη την στιγμη
ειμαι σιγουρη.
Ή απλως τον εχω ξαναδει
στο ιδιο μερος
την ιδια ωρα;
Μπορει απλως να ειναι μια συμπτωση.
Συμπτωση;
Να πιστεψω σε αυτη την συμπτωση που μου εχει παρει το μυαλο;


Ω σε παρακαλω ας ειναι απλως ενα ονειρο.