Ανείπωτα.

Αγκάθινα χέρια

Τα χερια σου
πιο κοφτερα
και απο αγκαθια.
Τα λογια σου
σκιζουν καθε σημειο του κορμιου μου.
Αιμοραγω ψυχικα αυτη την φορα.
Ευχομαι να μπορουσα να ξεχασω.
Εσενα
εμας.
Μα δεν γινεται.
Γιατι οι πληγες που μου αφησες
μου θυμιζουν τα παντα απο εμας τους δυο.
Και σε παρακαλω
μην με ξεχασεις ουτε εσυ.
Αν και ξερω οτι θα με ξεχασεις.
Γιατι εγω δεν χαραξα
ουτε γραμμη στο δερμα σου.
Για να μεινεις ακομα ομορφος.
Και εσυ με εκανες σαν ενα κορμο δεντρου.
Αφιδατομενη
με μια κουφάλα στο κεντρο.
Αυτη η κουφάλα ειναι η μεγαλυτερη
πληγη
που μου αφησες.
Αλλα δεν ξες οτι εκει μεσα
ζουν μερικα ζωακια.
Και αυτη η πληγη υπαρχει
και δεν την κλεινω
για να ζουν καπου αυτα τα ζωα.
Και εσυ με παρακολουθεις
λες και ειμαι κανας πινακας ζωγραφικης.
Και με βλεπεις ετσι.
Και δεν κανεις
τιποτα.
Γιατι;
Γιατι σε ρωταω;
Γιατι δενμε βοηθας;
Σε παρακαλω.
Μα οχι.
Καλυτερα ασε με.
Θα τα καταφερω.
Οπως τα καταφερνα παντα.
θα γραφω και θα τα καταφερνω.
Θα τα καταφερω να σε ξεχασω.
Και θα ειμαι καλα.
'καλα'.