Ανείπωτα.

Μπέρδεμα

Έχουν περασει αρκετές μερες απο τοτε..
Επιτέλους ξανανιωθω λύπη και μπορώ να γράψω.
Επιτέλους;
Αυτο βγηκε αυθόρμητα.
Το κρύο εδω εξω με κάνει να τρέμω και τα δάχτυλα μου με δυσκολία γράφουν.
Η καρδιά μου είναι λες και έχει ρουφηξει κοκα..
Βλέπω διάφορα.
Ακούω διάφορα.
Νιώθω πολλα περισσότερα απο οτι θα επρεπε.
Προσπαθώ να κρατηθώ απο τον Πλάτωνα.
Αυτο που βλέπω δεν είναι αυτό που βλέπω.
Αυτό που νιώθω δεν είναι αυτο που νιώθω.
Προσπαθω να με κρατήσω εξω, εξω απο την παράνοια.
Είναι δύσκολο να ξεχωρισεις μεσα στην μαζα των τρελων.
Τρελοί γιατί δεν νιώθουν οτι νιώθω.
Δεν κλαινε οπως κλαιω.
Ενα λευκό κορακι στέκεται λιγο παραπέρα διπλα σε ενα μαύρο περιστέρι.
Μα δεν είναι οπως τα λεω.
Ολα με ρίχνουν.
Ο άνεμος με σπρώχνει και τα φθινωπορινα φύλλα σκίζουν το κορμι μου σε καθε αγγιγμα.
Και διαολε έχει πολλα φυλλα..
Οσο περνάει ο καιρός
κλείνομαι ολο και περισσότερο.
Εχω συνειδητοποιησει πλήρως οτι μονο εγω θα νοιαστω για μενα.
Κανεις δεν νοιάζεται παραπανω απο εμένα για εμένα.
Αυτο σημαίνει ότι κανέναν δεν τον ενδιαφέρει τι έχω.
Αλλωστε η απομόνωση σε φέρνει πιο κοντά στην αλλη πλευρα του εαυτού σου.
Πλεον οι μέρες έχουν γίνει τα βράδια μου και..
Οοο δεν έχει πλέον σημασια.
Καποια μερα θα παρω αυτό που αξιζει στην ψυχή μου.