Πιεζομαι να πω δυο λέξεις
Καθως η μουσική ηχεί στα αυτια μου.
Το στόμα κλειστό.
Το ίδιο και το μυαλό.
Τα δάχτυλα σε εγγρήγορση
Και τα ματια ανοιγοκλείνουν
Μονο οταν το θυμηθούν.
Ακουω φωνές.
Μερικά παιδια παίζουν στον δρόμο.
Ελεύθερα τσιριζουν και γελούν.
Σε μερικά χρόνια θα εχει πλακα να τα δω να μεγαλωνουν.
Ξες η φαση της αλλαγής.
Μεγαλιστικα ρούχα
έντονο μακιγιαζ
και μυαλά πανω απο το κεφαλι.
Έτσι ήμαστε όλοι άλλωστε.
Ολα ειναι κύκλος.
Κυκλικα φιλια γυρω απο τον λαιμό
καθώς το μαχαίρι μπιγεται στο μυαλό.
Και η έκρηξη στην ψυχή σκοτώνει και τους δυο.
Παιδια
Παιδιά
Ήμασταν όλοι.
Παιδια σκοτωνουμε στις κοιλίες μας.
Παιδιά παρακαλαμε να κάνουμε.
Παιδιά μας λενε οτι πρεπει να κάνουμε.
Παιδιά σκοτωνονται.
Παιδια κλαινε.
Παιδια στις ψυχές μεγάλοι.
Παιδια το μέλλον
Παιδι παρακαλω να ξαναγινω.
Να τρέχω στις αλάνες και στα πάρκα
Έχοντας στο στόμα μου το αγαπημένο μου παγωτό.
Ας ημουν ξανά παιδι.
Ας ημουν.
ESTÁS LEYENDO
Ανείπωτα.
PoesíaΕσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..
