Ανείπωτα.

Η κλαίουσα ιτιά

Πάνω σε ενα ξυλοποδαρο , με λαιμό γδαρμενο απο τις φωνές, με μαυρες αναμνησεις κατω απο τα ματια μου προσπαθώ να περπατήσω σε έναν χωματόδρομο. Τα χερια μου ανοιχτά θαρρείς και θελω να πετάξω. Τα πόδια μου τρέμουν, το σωμα μου ολόκληρο αμφιταλαντευεται αναμεσα στο χωμα και στον ουρανό. "Ή θα πέσεις ή θα πετάξεις " Και αφου σε ονόμασα ευτυχία μπορώ να πέσω στο χώμα, να αποσυντεθω και επειτα απο πάνω μου να φυτρώσει μια ιτια έρμαιο και αυτη κάποιου αερα , με μακριά μαλλιά και θλιμμένο χαμόγελο. Και κατι χειμωνιάτικα βραδιά που ο άνεμος δέρνει το κορμί μου, μη φοβηθείς πως πονάω. Οι ρίζες μου ονομασαν το χωμα ευτυχία και έχουν κολλήσει εκει χρόνια ολόκληρα. Το χωμα ομως εξασθενει, βλέπεις οι ριζες μου αχορταγες έπαιρναν με μανια καθε τι θρεπτικό απο το χώμα. Και έτσι ενω ήμουν μεσα του , αυτο απλως υπήρχε χωρις να εχει τις δυναμεις να μου δώσει κάτι. Η ιτια μου κιτρινισε , τα φυλλα μου έπεσαν και ο πιο απλός άνεμος με έριξε ξανα στο χώμα. Και έμεινα εκεί να ατενίζω τον ουρανό απο μακριά. Του εδωσα κι αυτού το όνομα σου , ευτυχία. Και οπότε με λυποσουν για την κατάντια μου εκλαιγες βουβα απο πάνω μου.

Ετσι περασα την υπόλοιπη ζωή μου, μέχρι που με ξέχασες.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Αυτο είναι το 100στο κεφάλαιο του αγαπημένου μου δημοσίου "ημερολογιου" , εδω μεσα σας έδειξα λιγο απο μένα και αρκετα απο το μυαλό μου. Ευχαριστώ ολους σας για την στήριξη σας και που μετα απο τοσο καιρο διαβάζετε ακομα τα ανειπωτα λογια μου. Δεν ξερω ακομα αν θα κάνω επόμενο βιβλίο γιατί τα κεφάλαια ειναι πολλά εδω αλλα αν συμβεί αυτο θα σας ενημερώσω. Εύχομαι μεσα απο την καρδιά μου να είστε ολοι υγιείς και να προσπαθείτε για εναν καλύτερο εαυτό. Ο,τι χρειαστειτε μπορειτε να μου στειλετε μήνυμα. θέλω να σας πως κι άλλα -αλλά θα σταματήσω εδω. Και παλι ευχαριστώ, love ya.