Ανείπωτα.

'Ποίημα' 1

Οταν ξυπνω
τα παντα ειναι
μαυρα
γυρω μου.
Ειναι γιατι ξυπνω πριν καν φεξει ο ηλιος.
Τοτε που η λαμπα του δρομου ακομα φεγγει.
Τοτε που ακομα κανεις δεν εχει ξυπνησει.
Περπατω τοτε λοιπον στον διαδρομο.
Φτανω μεχρι το παραθυρο και σηκωνω την κουρτουνα.
Το τζαμι ειναι κρυο και σχεδον θολο.
Ζωγραφιζω πανω στο τζαμι.
Μια φιγουρα εμφανιζεται στον δρομο.
Μια σκια μπερδευει το μυαλο μου.
Ενα χερι στην πλατη μου.
Τιναζομαι.
Γυριζω και δεν ειναι κανεις πισω
παραμονο μια σκια.
Ουρλιαζω ,μα φωνη δεν βγαινει απο το στομα μου.
Η σκια με τραβαει με μανια.
Καθε αγγιγμα της σκιας και εγω νιωθω οτι καιγομαι.
Η σκια με καλυπτει.
Νομιζω...
Νομιζω προσπαθει να με αγκαλιασει.
Μα γιατι να με αγκαλιασει;
Ακουω μια φωνη να κλαιει μα δεν ειναι κανεις εδω
περα απο την σκια.
Το σωμα μου γινεται υγρο.
Σαν να βρεχει..
Μα δεν εχει συννεφα.
Νομιζω η σκια κλαιει.
Νιωθω το σωμα μου αδυναμο.
Λες και η σκια αποροφα ολη μου την ενεργεια.
Βλεπω αιμα στα ρουχα μου.
Μα εγω δεν αιμοραγω.
Ενας πονος στην καρδια μου.
Προσπαθω να ξεφυγω απο την σκια.
Το θολο παραθυρο ανοιγει αποτομα.
Μαυρες φιγουρες μπαινουν μεσα.
Αρχιζουν να με ακουμπανε και να με χαρασουν με τα μακρυα νυχια.
Προσπαθω...
Προσπαθω να ξεφυγω απο εναν αληθινο εφιαλτη.
Η φωνη μου αντι να βγαζει λεξεις
βγαζει αιμα.
Πυκνο κοκκινο αιμα.
Ενα δυνατος ηχος και το παραθυρο κλεινει.
Οι σκιες,
ναι αυτες οι μαυρες σκιες ειναι πανω μου.
Χώνονται στι δέρμα μου,
με πονανε.
Ειναι μέσα μου.
Το παράθυρο κλείνει.
Σηκωνομαι και πηγαίνω πισω στο κρεβατι μου μένοντας ξύπνια για όλη την υπόλοιπη νύχτα..