Αυτο ειναι το βιβλιο της αδυναμιας.
Με λυπαμαι που πρεπει σε αυτο
να δινω την ψυχη μου.
Δεν πρεπει να δινεις την ψυχη σου πουθενα,
ουτε σε κοντινους ανθρωπους,
ουτε σε αγνωστους.
Πρεπει η ψυχη σου να ειναι αγνη
σαν το σώμα μιας παρθένας.
Κουραστηκα να πληκτρολογω
κουραστηκα να βασιζομαι σε αλλους
για την δικια μου
ευτυχια.
Οι κουρτινες εκλεισαν και οι ηθοποιοι εξαφανιστηκαν.Θαφτικαν κατω απο τα σεναρια και τους ρολους που τους εδωσε καποιος. Οι σκηνοθετες αρχιζαν να κτιζουν ψευτικες ζωες σε ξυλινα σανιδια και τα γελια των θεατων εθαψαν τον σπαραγμο των ηθοποιων. Η λεξη κοινωνια συμβολιζει το θεατρο. Ενα θεατρο.
Παψε να παιζεις αυτο που πρεπει.Παψε να γελας για να γελας και παψε να κλαις για να σε λυπηθουν.
Φτιαξε την δικια σου μασκα.Την μασκα του εαυτου σου.Γινε αυτο που θες. Οχι αυτο που πρεπει.
Με λενε Θεατρο.Ειμαι η κοινωνια.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Ανείπωτα.
PoesiaΕσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..
