Ενας κομπος τελεια σφιγμενος , κρέμεται απο τον λαιμο μου. Μερα με την μερα καταφερνει να μπει στο στηθος μου και απο εκει καταληγει στο λαρυγγι. Οποτε μιλαω η φωνη μου τρεμει , τα χερια μου τρεμουνε. Πως να με συγχωρησω; Η ανασα μου , η ανασα μου κοβεται. Κοιμησου , κοιμησου ομορφα και γαληνια. Προτιμω του εφιαλτες στα ονειρα παρα τους ζωντανους. Ο κομπος απο τα λαρυγγι μου καταληγει στο στομαχι μου. Ποναω. Υστερα ανεβαινει στα ματια μου και μια κραυγη σιωπης φωναζει το ονομα σου. Ο,τι και να γραψω , οσα και να γραψω για σενα εξιλεωση δεν υπαρχει. Θαρρεις και εχεις ονομασει προβλημα το προσωπο μου. Κραυγη. Κραυγη σε ενα μπανιο , το προσωπο μου κοκκινο , τα ματια μου λες και εχω μυρισει τον ανθο της παπαρουνας , κοιταζω τον τοιχο. Μη τολμισεις και κοιταξεις την μορφη σου στον καθρεφτη. Αηδια. Ανασα , ανασα. Ας παρουμε ολη μια ανασα. Ας μυρισουμε ολοι τον ανθο της παπαρουνας , κλαψτε , κλαιμε. Ψαχνεις δυο ματια , δυο ματια , μια λεξη , μια κινηση και..ηρεμια. Ανασα μικρε ανθρωπε. Ολα θα πανε καλα. Τα χερια μου μεσα στο στομα μου. Με μανια τραβαω τον κομπο. Εχει κολλησει μηνες τωρα εκει.
Μη κλαις άλλο, ηρέμησε.
ESTÁS LEYENDO
Ανείπωτα.
PoesíaΕσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..
