Ανείπωτα.

Το άρωμα του.

Μαρτύριο είναι να μην μπορω να αντικρισω τα ματια σου.
Να σε ψαχνω στα μικρά σοκάκια της θεσσαλονικης και εσυ Απών.
Το μονο που εχει μείνει πισω είναι το άρωμα σου.
Εκείνο που φοράνε όλοι
Αλλα σε εσενα μυρίζει διαφορετικά.
Και στο λεγα.
Σου έλεγα να το φορας οταν εισαι μονο μαζί μου.
Και το έκανες.
Το φορουσες καθε φορα που εβγαινες μαζί μου.
Και μια μερα εκει που περπατουσα στο φωτισμένο λιμάνι
Σε είδα να κρατας ενα αλλο χερι σφιχτά.
Σε πλησιασα.
Φορουσες το άρωμα σου.
Το άρωμα μας.
Με κοιταξες
Δυο δακρυα έτρεξαν μονο απο τα βαμμένα μου ματια.
Τα χέρια μου έτρεμαν.
'Πρόσεχε μην σε παραμυθιασει και εσένα'
Ειπα στην κοπέλα διπλα του.
Και εφυγα.
Δεν ξαναμιλησαμε.
Τι να πούμε άλλωστε; 
Ποσο μου λείπει.
Μα δεν μου λείπει αυτός.
Το άρωμα του
Μονάχα..