Ανείπωτα.

Δυστυχία.

Κάνουμε τα στραβά μάτια σε κατέστραμενους ανθρώπους.

Οι ψυχες τους έχουν αλλοιωθεί.

Τα κτηνώδη ένστικτα τους έχουν βγει στην επιφάνεια
και σαν υαινες κατασπαραζουν οτι βρεθει στο διαβα τους.

Πλεον δεν κινούμαι.
Δεν μιλω.
Δεν κανω τίποτα.
Το κακο θα ερθει.
Το κακο σκεκοταν παντα διπλα μου.

Διπλα μας.

Και τα ζωα πιο άνθρωποι απο τους ανθρώπους.
Και οι άνθρωποι πιο ζωα και απο τα ζωα.

Σε εναν κοσμο που το μονο που βλεπω ειναι ζωα και λιγη τέχνη φτιαγμένη απο
πατημασιες ζωων.
Γελαω.

Δυστυχία παντού φιλε μου.
Μην το αρνησαι.
Ειναι παντου.
Εξαπλώνεται σαν την πανουκλα.
Μας μολύνει κι ύστερα μας σκοτώνει.

Χαπια. Νερο. Χαμόγελο.

Καταστροφή.

Χαλάσματα σε χτισμενα σπίτια.
Ταφοι αδειανοι.
Ψυχες αδειανες.

Λιγο ο ερωτας μας σωζει
μα ύστερα κι αυτος μας σκοτωνει.

Η άγνοια φερνει πλασματικη ευτυχία.

Στειρα χειλη.
Στειρα αγαπη.
Στειρα ανθρωπιά.

Δυστυχία παντού.
---------------------------------------------------------♡------------

Μιας που σε λιγα κεφάλαια τελειώνει αυτο το βιβλίο και σας νιωθω κοντά μου αν και δεν ξερω καν ποιοι τα διαβάζετε αυτα εδω, λεω να κανω λιγο διαφορετικά τα τελευταία κομμάτια. Απο κατω ο τυπάκος που εξαιτίας του ξεπερασα ακομα μια φοβία. Να εχετε καλη συνέχεια οτι κι να κανετε. Love ya. <3