Ανείπωτα.

Δεν ξερω.

Ενα κεφαλι ακουμπησμενο στο άσπρο μαξιλαρι.
Τα χερια στημένα τελεια διπλα απο το κορμί του.
Το μακιγιάζ εχει κρατήσει ακομα.
Τσ ρούχα τέλεια σιδερωμενα.
Θαρρείς και κοιμάται ζωντανός.

Ένας γέλωτας
Και ενα σπαραγμός
Συναντιούνται στα σκαλιά της εκκλησίας.
Δεν εχω πολλα να πω για αυτό.
Η σκηνη που εχω στο μυαλό μου με τρομαζει.
Φοβάμαι να ζωγραφισω με λέξεις την εικόνα που εχω μέσα μου.
Το συναισθημα ακομα με κρατάει απο τον γιακά.
Με πνιγεί
Και βαζει φραγμούς στις λεξεις.
Στις λέξεις που ποθω να μοιραστω.
Να μοιραστω.
Να βρω ταύτιση.
Με κάποιον
Αλλον
Και παρακαλω.
Παρακαλω τον αέρα να τελειωσει.
Και να πνιξει πρώτα το συναισθημα και μετα εμενα.
Και μπερδευομαι.
Και δεν ξερω αν ονειρευομαι.
Και δεν ξερω τι να πω.
Και δεν ξερω ποσο θελω να κλαψω.
Ποσο πολυ θελω να βγει η λόγχη απο την πληγή.
Να φύγει το βάρος που με πνιγεί τωρα στο στήθος.
Και δεν ξερω γιατί αλγινομαι.
Δεν ξερω γιατί όλος αυτός ο πόνος.
Κάποιοι μιλούνε
Για την
Αναίτια θλίψη.
Αγαπημένη έκφραση.
Αναιτιος ο λογος που μου αρεσει.
Φτανει όμως αρκετα ανοίχτηκα στον εαυτό μου.
Ήρθε η ωρα για το θέατρο.
Καλη παράσταση.