Η μάσκα σου πανεμορφα φορεμενη στο προσωπο σου.
Τα ματια σου αστραφτουν μέσα απο τις δυο τρύπες.
Ίσως κλαις.
Ποιος ξέρει ομως;
Η μάσκα που χρόνια φορας
δεν με αφηνει να δω
τιποτα.
Το φόρεμα σου τελεια σιδερωμενο.
Μοιάζεις σχεδόν με γυναίκα.
Περπατας με ενα χαμόγελο στα χειλι.
Λες πως εισαι καλα
ενω τα δακρυα που ξεχυλιζουν απο την μάσκα σου
μου λένε άλλα.
Δυο βήματα και πεφτεις.
Σηκωνεσαι σαν να μην έγινε τιποτα.
Μα η μάσκα σου ράγισε.
Τέρατα και φίδια αρχίζουν να ξεπεταγονται.
Φοβάμαι και κρυβομαι κατω απο τα δάκρυα σου.
Εχει ζέστη.
Τόση ζεστη έχεις χρονια να φέρεις στην θαλασσα μου.
Η πορσελάνη λιώνει.
Ολα τα φάντασματα που έκρυβες
Αναστενωνται.
Σηκωνομαι και σου τραβώ την μάσκα.
Απο εκείνη την μερα δεν ξαναείδα το φως.
Μόνο σκοτάδι.
Με τυφλωσε το μαύρο και βλεπω μονο μαυρο.
VOUS LISEZ
Ανείπωτα.
PoésieΕσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..
