Υπαρχουν ανθρωποι εκει εξω, ανθρωποι που ποτε δεν εμαθαν τον ιδιο τους τον εαυτο. Ειναι χαμενοι ακομα σε δρομους σκοτεινους.Κρυβονται κατω απο τις σκιες του σκοταδιου και ψιθυριζουν στιχους τραγουδιων λες και ειναι μεθυσμενοι. Αυτους τους ανθρωπους τους βλεπεις και αλλαζεις δρομος. Νομιζεις οτι ειναι τρελοι ή επικινδυνοι.Οι επικινδυνοι ανθρωπο που οι γονεις σου σου ελεγαν τοσα χρονια να μεινεις μακρυα τους.
Κι ομως, αυτοι οι ανθρωποι τριγυρνανε στους δρομους γιατι οι 4 τοιχοι τους πνιγουν και ψιθυριζουν στιχους και οχι μελωδια γιατι αγαπησανε το νοημα του τραγουδιου που εσυ ποτε δεν εψαξες να μαθεις , να δεις πιο βαθια. Πιο βαθια απο την μελωδια, πιο βαθια απο την λεξη 'κρυο' και 'βροχη'.
Αυτοι οι ανθρωποι σε κοιταζουν περιεργα. Γιατι ειναι περιεργοι και μουνοχντουτοι.Ανοιγονται μονο στα ζωα και σε δυο ανθρωπους το πολυ. Η πολυκοσμια τους φοβιζει και το φως τους αγριευει. Κανεις τους δεν νιωθει ανετα το πρωι , το φως πεφτει πανω τους. Η ασχημια φαινεται. Μαρασμος ξανα. Ακουστικα μουσικη και περιπατοι μεσα στην νυχτα. Ετσι κυλαει η ζωη του τυπου στην γωνια που αποκαλεις 'φρικιο' και 'αντικοινωνικο'.
KAMU SEDANG MEMBACA
Ανείπωτα.
PuisiΕσυ. Εσυ που το διαβαζεις αυτό εδω. Σε προειδοποιώ δεν εχω ιδέα απο ποίηση.Μαλλον αυτο που γραφω είναι λογια που δεν ειπα ποτε. Το μονο που θελω απο εσενα είναι να καταλαβεις τις μπερδεμένες σκεψεις μου και να τις βάλεις σε σειρα. Αν μπορεις..
