Ανείπωτα.

Μαστουρωμένος χάρος.

Τρέχεις, τρεχεις και δεν φτανεις. Τρεχεις μανιωδώς σε δρόμους χωρις να νοιαζεσαι αν το τιμονι πάει πολυ αριστερά ή πολυ δεξία. Στην θεση του συνοδηγού βρισκεται η ζωή. Κάθεται με σταυρωτά ποδια και τα μαλλια της σε εναν σφιχτό κότσο. Κοιταζει αμέριμνα εξω απο το κλειστό παράθυρο. Το ρολόι στο ταμπλο εχει παγώσει στις 3.32.Εσυ ακόμα τρέχεις. Ο ηχος της μηχανής ειναι το μοναδικο πράγμα που ακούγεται μεσα στην νεκρικη σιγή. Τρέχεις και τρέχεις με κομμένη την ανάσα. Τα μαλλια σου κοιτάζουν πισω. Ο αέρας που μπαίνει απο τα κλειστά παράθυρα σε κανει να νιώθεις ελεύθερος. Τρέχεις και τρέχεις. Η ζωή δεν καταλαβαίνει τίποτα. Λες και βρίσκεται στην πιο ήρεμη βολτα της ζωης της. Ο χαρος τρεχει τρέχει. Το αυτοκίνητο περναει απο μπροστά σου μα δεν το βλέπεις. Η ζωή νιώθει εναν πόνο. Πλεον υπάρχει μονο νεκρικη σιγή. Ο χαρος ακομα στην θεση του ατσαλακωτος κοιτάζει την όμορφη ζωή να σβηνει . Λες και δεν νιώθει ,ανοίγει την τσαλακωμενη πορτα και μπαίνει στο επόμενο αυτοκίνητο.