Αν όχι τώρα, τότε πότε;

κεφάλαιο 4

Ευα 

 Οι μερες περνουσαν και η  Τεταρτη ηρθε. . Ειναι Τεταρτη και ακομη οι γονεις μου  ειναι σε κομμα. Αυτο μου λεει καθε φορα ο Στεφανος , οταν μιλαμε στο τηλεφωνο, καμια εξελιξη .γιατι Κανεις δεν ξερει αν θα αλλαξει κατι, περιμενουν μια αντιδραση τους,αλλα δεν γινεται τιποτα. Αλλες δυο μερες εμειναν. Αν δεν ανοιξουν τα ματια τους μεσα σε δυο μερες ,θα παμε Λονδινο με τον Νικο . Μου το υποσχεθηκε. 

"Ντυσου να παμε σχολειο" μου ειπε ενω επινε καφε.

"Δεν θελω να παω εκει. Πηγαινε εσυ"Ημουν τοσο πιεσμενη, δεν ηθελα να δω κανεναν εκει. 

"Δεν σε αφηνω μονη σου . Αλλα με το να μενεις εδω δεν κερδιζεις κατι. "

"Ρε Νικο δεν θελω να παω. " 

"Ωραια δεν θα παω ουτε εγω. "

"Μα εχεις απουσιες. Πηγαινε."

"Δεν παω ειπα."Τσ πεισματαρης αυτος ο ανθρωπος. Εκατσα παραδωμενη στον καναπε. 

"Θα παρουμε αλλη μια φορα τον Στεφανο;" ρωτησα ενω τον κοιτουσα.

"Πριν δεκα λεπτα μιλησαμε. Θα τον παρουμε σε λιγο."

"Πφφ καλα. "

"Ελα να φας. " ναι για φαι ειμαι εγω τωρα. 

"Δεν πειναω" Τον κοιταξα να θυμωνει . Να θυμωνει πολυ. 

"ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ. ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ; ΕΕ; ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΘΕΣ;" φωναζε σαν τρελος. Μα δεν μπορει να καταλαβει οτι δεν μου κατεβαινει μπουκια. Δεν θα τον αφηνα ,ομως ,να μου φερεται ετσι. Σηκωθηκα και ετρεξα στο δωματιο μου. Επεσα στο κρεβατι μου και αρχισα να κλαιω για αλλη μια φορα

Νικος

Αν δεν το σπασω στο ξυλο αυτο το κοριτσι δεν θα ησυχασω. Ουτε η Εμμανουελα δεν κανει ετσι,που ειναι μωρο. Να παθει τιποτα και να τρεχουμε μετα. Ποσο ξεροκεφαλη ειναι ρε φιλε, ποσο; . 

Ανεβηκα πανω και ανοιξα την πορτα. Παλι κλαιει. Θα παθει τιποτα γαμωτο ,δεν σκεφτεται λογικα καθολου. Την πλησιασα και την πηρα αγκαλια. 

"Συγνωμη που σου φωναξα, αλλα ρε Ευα αν παθεις κατι; Τι θα κανω εγω μετα"Κλαιει. Ακομη κλαιει.

"Θα παρουμε τον Στεφανο σε λιγο. Ελα να φαμε και θα τον παρουμε τηλεφωνο"

Χαμογελασε δειλα και με κοιταξε. "Τι ειναι γυναικαρα μου;"