Chapter 18

1.3K 32 5
                                    

CAITLYN'S POV

Naalipungatan ako nang marinig kong nagi-ingay na yung alarm ko, bumangon ako at humikab. Pinatay ko ito at tinignan yung oras sa phone, it's still early pa. Hihiga sana ulit ako nang biglang nagbukas yung pintuan, pumasok si mommy na may dala-dalang mga pagkain. Nilagay niya ito sa kama at tinignan ako.  

"Morning! Breakfast in bed, my dear. Eatwell!" Sabi niya. 

Ngitinian ko siya. "Morning, Mom! Thank you for the breakfast." Pasasalamat ko. 

Nang matapos ako ay nagready na akong pumasok. "Mom, i have to go now. See you later!" Paalam ko. 

"Sweetie, saglit!" 

Nilingon ko si Mom at nilapitan siya. "Why, mom? You need something?" I asked. 

Napaawang ang bibig ko nang may nilabas nanaman siyang car keys at envelope sa harap ko, napatingin ako sa kanya. "Your dad asked me to give you this. The student's license is also inside the envelope. I hope you like it!" Sabi niya. 

Kinuha ko yung car keys at napangiti. "Thank you so much! I'll drive safely, i promise!" Sabi ko at kaagad na lumabas to check my new car. 

Napatili ako nang matanaw ko siya sa garage, pumasok ako sa loob at tinignan. "Oh gosh! What did i do to deserve this?" Sabi ko sa aking sarili. 

I started the engine and decided to call Joshua, kinuha ko yung inpods ko para marinig ko siya ng malinaw. "Hello? Bakit ka napatawag nanaman?" Tanong ni Joshua sa kabilang linya. 

"Where are you? Papunta ka na SLU?" Tanong ko. 

"I'm on my way, why? Magpapasundo ka ba? I'm with my brothers." Sagot niya. 

"No, i just want to tell you na wait mo ko sa parking lot later if okay lang sayo. I checked my schedules last night, i found out na same section lang tayo." Sabi ko.

"Okay, no problem. Wait kita sa parking, papaunahin ko lang 'tong dalawa dahil 30 minutes late na sila. "

"Thanks. By the way, before you hang up, may I express any concerns regarding the university uniform? I find the skirt to be too short for me. Or are there any other sizes na much longer than my skirt?"

"Hmm. If you're going to express your concerns about your uniform, you don't have to. We'll go directly to the tailoring shop inside the university if may size sila ng hinahanap mo."

I sighed. "Oh gosh. Thank you so much, Josh! Malapit na ako, see you there!" Paalam ko bago ako mag-end call. 

Nang makarating ako sa parking lot, natanaw ko siyang kumakaway sakin. Lumabas ako ng kotse at binati siya. He patted my head. "Tara, pumunta muna tayo ng tailoring shop." Sabi niya. 

"Just in case, walang size ng skirt yung hinahanap ko. Can i borrow your coat for a while?" I asked. 

"You don't have to ask, i'll give it to you talaga later." Sabi niya. 

Nang makarating kami sa tailoring shop, i asked them if meron silang size ng skirt na hinahanap ko but sadly wala daw available. I have to wait for weeks to get it. Habang naglalakad kami sa hallway, on our way to classroom. Nilibot ko ang aking tingin habang naglalakad, i'm admiring the exterior and interior build of this university. 

Napatingin ako nang may mabangga akong dalawang tao, kaagad ko silang nilapitan. "Sorry! Are you guys okay? I admit, it was really my fault." Sabi ko. 

"Are you blind? Hindi ka kasi masyadong natingin sa dinadaan mo—oh my gosh! Caitlyn, is that you?"

Nanlaki mata ko nang tumingin siya sakin, tumayo sila to make sure na ako nga yung nakita nila. Napatili pa yung isa nang makita ako. "Caitlyn! It is really you, how'd you get in here? We miss you!" Masayang sabi niya.

Yes, they're my best of friends since highschool. She's Cristina Zelludo, yung kausap ko and the woman behind her was Juliana Vibar, the nonchalant person.

I hugged them both. "I got transferred here. How are you guys? It's been a long time since the last time we've met. Buong bakasyon yata halos, can you believe it?" Tanong ko.

"Transferred? Why did you decide to transfer to this university? Why change of heart?" Tanong ni Cristina pabalik.

Tumawa ako ng mahina at napahawak sa aking batok. "It's a long story, i guess!" Sagot ko at niyakap si Juliana.

"We miss you too, Cait." Sabi ni Juliana.

Lumapit naman si Joshua sa tabi ko. "Excuse me, enough with the conversations. We have something to catch up pa, right?" Tanong ni Joshua.

Mabilis naman akong tumango ako at tinignan yung dalawa. "Sorry, but we have to go now. Let's catch up later, okay? See you!" Paalam ko.

"Wait! My instincts are telling me that we're on the same section lang, can you show me your Certificate of Enrollment, realquick?" Pahabol na tanong ni Cristina.

Binigay ko naman agad, nang makita niya ito napatili nanaman siya saya. Hinili niya kaming dalawa ni Joshua papunta sa aming room. Nang makarating kami, umupo kaming apat sa pinaka-likod.

Tinignan agad ni Cristina, nagtaka naman ako. "Tell me nga, is he your boyfriend?" Tanong niya.

Nanlaki yung mata ko sa gulat at napatingin kay Joshua na nakatutok lang sa phone niya. "Baka marinig ka niya. And fyi, we're not in a relationship! We're childhood friends only." Sagot ko.

Cristina giggled. "Joshua's a heartthrob here. Ang daming nakapilang babae diyan, you should be careful when you're with him." Sabi niya.

"This might sound old to you but ganyan din ang lolo't lola ko nung kabataan nila. You better watch what you're saying, baka magkatuluyan kayo niyan." Panga-asar ni Juliana.

Napairap ako sa sinabi ni Juliana. "Juls, shut up! Minsan ka na nga lang magsalita ng mahaba ganyan pa." Sabi ko.

"Let's stop talking okay? The Professor is here." Sabi ni Cristina.

The Professor greeted us nang makapasok siya sa classroom and told us na magpakilala isa-isa. After we introduced ourselves, as it was the first day of school, we were allowed to leave early.

Nothing much needs to be done.

Destined to ReuniteTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon