Chapter 24

1.3K 29 6
                                    

CAITLYN'S POV

"Guys, be quick! We only have 5 minutes left!" Sigaw ni Cristina. 

We finally got our orders, we're going to be late for our next class, which is awful news. Kaagad kaming lumabas ng coffee shop dala-dala ang mga pagkain na binili namin, wala na kaming time para kainin yung mga pagkain namin. 

"I don't think we can make it, nasa kabilang building pa yung room natin!" Natatarantang sabi ko. 

We didn't give a damn about the confused stares we received from onlookers as we ran so quickly. It's a matter of life and death for us, ang aming attendance sa terror naming professor.  

"We can't make it!" Sigaw ni Max. 

Napatigil ako nang matanaw ko si Joshua na naglalakad lang ng mabagal, lumapit ako sa kanya. "Bro, you're walking so calmly kahit late ka na sa next subject natin. Are you insane?" Tanong ko. 

As he opened his mouth to speak, i pulled him to run beside us. Nang makarating kaming anim sa room, masamang tingin agad ang bungad saamin ng aming professor. Lumapit siya saamin at nagtaas ng kilay. "Why are you ALL late?" Tanong niya. 

Juliana stepped up to speak. "We're very sorry that we're late on your subject p—"

"Leave. Stay outside the room and compose a 2000 word apology." Sabi niya at sinaraduhan kami ng pintuan.

"Sungit." Rinig kong bulong ni Max.

Tinignan ko si Juliana. "You good, Juls?" Tanong ko.

Tumango naman siya. "Yea. I'm good. Thanks for your concern." Sagot niya.

I heard Cristina's groaned. "2000 words? Paano natin magagawa 'yon?" Sabi niya.

"There's an empty room here, pwede tayong tumambay dito para magawa yung pinapagawa saatin. Less hassle for us para mahabol natin agad yung Professor natin." Suggestion ni Joshua.

Napatango ako at nag-thumbs up sa kanya. "Thank you for your suggestion, i love it." Sabi ko.

"How about you love me too?" Banat niya.

Sinamaan ko siya ng tingin. "Fvck you, man. Instead of flirting with me, concentrate on writing your letter of apology." Sabi ko at umupo para gawin din yung akin.

"Hindi ka naman mabiro! Btw, you're cute when you're mad." Bulong niya.

I lowered my head so that he wouldn't see the redness on my cheeks. Nagsimula na rin akong magsulat ng letter, this man is something. Hindi ko alam ang trip niya sa buhay.

___

Nang matapos namin yung letter ay kaagad namin binigay sa Professor yung gawa namin, we felt a little embarrassed to write an apologetic letter. Feeling ko hindi na siya bagay in today's generation, eww.

Cristina stretched out her arms. "Ah, finally! Natapos na rin tayong lahat. Shall we celebrate?" Tanong niya.

Juliana gave an indifferent shake of her head. "No. It's getting late, we should all go home." Sagot niya.

"Ayan! Puro kasi foods nasa isip mo ih." Panga-asar ni Kaizer kay Cristina.

"Shut up, Kaizer! Hindi naman ikaw kausap ko." Inis na sabi niya.

"All of us just need to head home. And cease your arguments, you two." Saway niya kila Cristina at Kaizer.

After saying our final goodbyes, we all parted ways. Naiwan na lang kaming dalawa ni Joshua sa parking lot. I don't have my car, dahil siya rin pala ang nagsundo sakin kanina nung pumasok kami sa university.

Hinarap ko siya. "Hoy. Are you able to take me home?" Tanong ko.

He lowered his head para mag-kapantay kami, nanlaki ang aking mata. "Why? May reason gba para hindi kita mauwi?" Tanong niya pabalik.

Lumayo ako ng kaunti at tumingin sa ibang direksyon. "Naninigurado lang naman. Masama ba?" Sabi ko at kaagad na pumasok sa loob ng kotse niya.

I clench my chest a little bit because of what he did earlier, i can feel my heart racing. Bakit ba ako ganito? It all started when we went somewhere witvh his siblings.

Is that the reason why he's acting so weirdly?

"Do you want to eat before i bring you home?" He asked while checking on his things before we leave.

Umiling ako. "I'm not starving pa naman. Atsaka, you already bought my breakfast earlier." Sagot ko.

Before he even glanced at me, he started the car engine. "That was earlier, Heidianne. If you're worried about my allowance, you don't have to that. Hindi pa ako naghihirap ngayon!" Sabi niya.

Napasimangot ako. "You don't have to buy me food, meron naman pagkain sa bahay pag-uwi ko. And, hindi ko pa nakakain yung order natin kanina sa coffee shop." Sabi ko.

"Okay. Make sure you're eating well ha?"

"Why are you so concern to me? You're not like this before." Tanong ko kay Joshua.

Tinignan niya ko, he smiled. "Isn't it obvious? Or do you want me to say it in front of you?"

Tinaasan ko siya ng kilay. "Of course! Para naman malaman ko kung ano intention mo. Am i manghuhula to you?" Tanong ko.

Hindi niya ako sinagot pero nginitian niya ako, tumahimik na lang ako. I kept playing with my fingers habang nagd-drive siya, it feels so awkward for me na wala kaming pinagu-usapan tanging tinig lang sa radio ang naririnig namin.

Nang makarating kami sa bahay ay tinigil niya ang kotse at tinignan ako. "We're here, magpahinga ka na." Sabi niya.

Tinignan ko siya at napasimangot sa sinabi niya. "You still haven't responded to my question." Sabi ko.

Napatawa siya ng mahina. "Which question? I forgot about it already." Sabi niya.

I rolled my eyes and took my bag. "You know what, nevermind! Umuwi ka na, thanks for taking me home!" Sabi ko at binuksan yung car door sa tabi ko.

Lalabas na ako nang hilahin niya ulit ako papasok sa loob. "I was just kidding! I'll tell you na." Sabi niya.

"Fine, tell me!"

Napahawak siya sa kanyang batok at ngumiti. "Lapit ka, ibubulong ko sayo." Utos niya.

Nilapit ko yung mukha ko to hear his answer, when i felt his lips brush against my cheeks, my eyes widened. Lumayo ako at tinignan niya, he's smiling widely.

"What the fvck was that, Joshua?"

"Goodnight kiss, exclusively for you."

Destined to ReuniteTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon