Blijf Bij Me..

Deel 13 ✔

{Tamara}

Als Lisa wakker wordt moet ze al vrij snel overgeven. Bijna de helft van wat er uit haar mond komt beland op de grond. Lekker zeg. Toby besluit om Lisa in een andere kamer te zetten, aangezien de vieze geur in de kamer verspreid. We rapen wat spullen bij elkaar en verhuizen dan naar een open kamer. Waar al een paar kinderen liggen. Er is een dokter die ze controleert op weet ik veel wat. Ik vind hem er niet zo fris uitzien. Heeft hij thuis geen douche? Dan hoor ik mijn naam. Ik kijk en zie Manouk zitten. Niet zij he! Ze is op bezoek, hopelijk gaat ze snel weg. Ik heb nu even geen zin in haar. Maar toch loop ik naar haar toe. Ze beveelt het.
"Wat doe jij hier?" vraag ik.
"Ik ben bij mijn zusje." die is zeker net zo achterbaks als Manouk zelf. "En jij?" gaat ze verder.
"Lisa" verder kom ik niet. Verder wil ik niet. Dan moet ik weer huilen en ben ik het zielige kind. Liever niet.
"Ah gaat het goed met haar?"
"Nee. Want anders zou ze niet in het ziekenhuis liggen." zeg ik. Denk toch logisch na mens! Het liefst zei ik dat erachter maar ik laat het. Geen ruzie vandaag. Ik hoor Manouk zuchten.
"Maar gaat ze wel vooruit of?"
"Op het kotsen en de val na, ja. Ze hoeft hier niet te klagen. Tenminste, het ging wel beter." antwoord ik. Ik hoor mijn telefoon afgaan maar ik kan hem niet vinden. Heeft Boaz hem gepakt?
"Boaz!! Waar is mijn telefoon!?" roep ik naar hem.
"In mijn broekzak! Heb je hem nodig?" krijg ik terug. Ik loop naar hem toe.
"Ja. Graag." ik krijg een telefoon, mijn telefoon, in mijn hand gedrukt. Ik kijk erop. Gemiste oproep van Manon. Ik loop de open kamer uit en bel terug naar haar. Waar blijf ik, is de vraag. Ik besluit om zo snel mogelijk naar huis te gaan en hang dan op. Ik loop naar Boaz en vraag wanneer we gaan. Ik wil niet naar huis. Ik wil bij Lisa blijven. Maar vandaag moet het. Ik neem afscheid van Lisa en Toby en loop dan samen met Boaz naar de uitgang. Kon je niet een nacht blijven slapen bij een patiënt? Ik wil wel!

De muziek galmt door de auto heen. Verder is het stil. Ik vraag aan Boaz of die vanavond wilt blijven eten, en slapen. Hij vindt het oké. Hij moet alleen wat spullen van thuis ophalen. Ik ontmoet Boaz zijn ouders. Daarna ga ik met hem mee naar boven en help ik Boaz met inpakken. Ik prop er nog een extra dikke trui van hem in. Voor mij. Een grinnik ontsnapt bij die gedachte. Boaz kijkt me raar aan maar pakt dan zijn tas en loopt naar buiten. Hij zegt gedag tegen zijn vader en sluit dan de deur. Op naar mijn huis. Het is inmiddels 5 uur. Het wordt voortaan een gewoonte dat we laat eten, so I don't care.

Thuis kunnen we meteen aan tafel. We eten frietjes! Ik vraag om de mayonaise maar Boaz pakt hem zodat ik langer moet wachten. Hij zet hem vlak langs hem neer. Waar ik niet bij kan. Ik zit langs hem maar kan er toch niet bij.
"Eerst een kus. Dan mag je hem hebben." zegt hij. Snel druk ik een kus op zijn lippen en pak dan de mayonaise aan.
"Gaan jullie dadelijk ergens anders flikflooien?" grapt mam.
"Ehm nee.." zeg ik waarna ik nog een kus op Boaz wang geef. Zo te zien geniet hij hier wel van. Hij glimlacht.
"Als het hier zo altijd gaat, kom ik vaker langs! Hier kan ik wel aan wennen." lacht Boaz. Als we klaar zijn met eten doen Boaz en ik de afwas. Daarna gaan we naar boven om een extra bed op te maken.
"Waarom mag ik niet bij je in bed liggen? Je hebt toch een groot bed!" zegt Boaz.
"Ja goeie vraag.. Vooruit!" gil ik vanuit een andere kamer.
"Maar.." kom ik aanlopen "boxershort aanhouden. En je hebt kans om uit bed te vallen." zeg ik streng
"Ja baas!" roept Boaz lachend.