Blijf Bij Me..

Deel 43 ✔

{Boaz}

Weet je nog die ene keer dat Tamara haar koffers aan het inpakken was voor het weekje weg naar Parijs, Frankrijk? Nou in die tijd had ze muziek aan staan, waar ze heel mooi aan het mee zingen was. Ik heb het stiekem opgenomen want ik wil haar een keer opgeven voor de Voice of Holland. Ik heb er al eens aan meegedaan, ofja, aan de Voice kids dan. Ik was toen 13 jaar en ik was gekomen tot de battles. Ik vind dat Tamara het ook moet proberen. Desnoods begleid ik haar op de gitaar. Het lijkt me echt geweldig als we samen heel Nederland rond touren om voor mensen te zingen. Het zal wel niet gebeuren maar wie weet. Vandaag wil ik Tamara dus gaan opgeven, de dag van de uitslagen van de examens. Ik ga proberen er voor te zorgen dat ze het pas te horen krijgt als ze door gaat en mag komen naar de eerste voorronde. En die examens, ik ben echt benieuwd want de hele week ging voor ons wel prima. Voldoendes zegmaar. Misschien pakt het beter uit dan we dachten maar aan de andere kant kan het ook slechter zijn. Ik heb nu meer zin in morgen, wanneer we naar Parijs gaan. De hele dag al hebben Tamara en ik de telefoon binnen handbereik. Er is al twee keer eerder gebeld maar niet door school. De ene keer was Bo, om te vertellen dan ze geslaagd was. En de andere keer was het de oma van Tamara. Die taart wilde komen brengen voor ons, omdat we geslaagd zouden zijn. Maar dat weten we nog niet. Het is me nog niet gelukt om Tamara op te geven want bijna de hele tijd is ze bij me in de buurt. Op een gegeven moment loop ik naar de badkamer met een laptop zodat, als ik even 'naar de wc moet', ik Tamara snel kan inschrijven. En even later heb ik dan ook het smoesje dat ik naar de wc moet. Ik draai de deur op slot zodra ik op de badkamer ben en start dan snel internet op. Daar type ik de website in van The Voice of Holland en al snel verschijnt er een pagina met in het midden een knop om iemand in te schrijven. Dat doe ik dan ook. Na tien minuten ben ik nog niet klaar dus ik vermoed dat Tamara iets begint af te vragen. Ik spoel snel door alsof ik echt naar de wc ben geweest. Dat inschrijven moet ik later dus afmaken. Verdorie! Ik loop weer terug naar de kamer en zie daar Tamara die aan het bellen is. Ze zegt alleen maar 'ja' dus ik kan er niet veel van maken. Ik wacht ongeduldig tot ze klaar is om haar daarna te ondervragen.
"Ik ben geslaagd!" roept Tamara blij, nadat ze de telefoon heeft weggelegd. "En cum laude ook nog!" schreeuwt ze. Jeez wat ben ik blij voor haar. Ik trek haar in een knuffel.
"Wauw! Dat heb je goed gedaan!" roep ik enthausiast terug. En dan begint het wachten weer. Op mijn uitslag. Het zelfde geld duurt dat nog tot vanavond. Ondertussen appt Tamara Bo dat ze geslaagd is en dat we het van mij dus nog niet weten.

En ook 's avonds weten we het nog niet. Inmiddels heb ik Tamara al wel opgegeven voor de Voice. Het is gelukt! Ik heb wel gelijk de zoekgeschiedenis etc. weer verwijderd. Hopelijk mag ze komen voor de blind auditions. Dat zou geweldig zijn!
Langzamerhand gaan we richting etens tijd. Ik heb van school nog steeds niks gehoord. En dat zal ook wel niet meer gebeuren. Ik weet geen eind tijd maar ik denk dat ik niet geslaagd ben. Wel houd ik de telefoon nog bij de hand. Wie weet bellen ze nog. Waarschijnlijk om te zeggen dat ik niet geslaagd ben. Mijn hoop wordt per minuut minder. Teleurgesteld ga ik aan tafel zitten waar ik iets probeer te eten. Niet dat het echt lukt. Dadelijk wordt het weekje weg niet leuk door mijn stomme kop die blijft denken aan de examens. Dat moet ook niet gebeuren. Waarom overkomt mij dit nou weer? Ik vind het ook zo raar dat ze dan helemaal niet meer bellen. Kijk ik heb nog nooit examens gehad maar dat lijkt me toch wel het meest logische wat er is. Blijkbaar niet.

Doodmoe plof ik op de bank. Vanaf 6 uur 's ochtends ben ik wakker en het is nu 11 uur 's avond. Ze zullen wel niet meer bellen. Ik ben niet geslaagd. Helaas. Dan maar weer afmelden voor de hoge school en de middelbare nog een jaartje langer volhouden. Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit. Het boeit me allemaal niet meer. Die klote examens ook. Waarom bestaan ze überhaupt? De telefoon gaat maar ik zoek hem eigenlijk niet meer op te nemen. Laat ik het nou toch maar doen. Het is mijn vader en hij heeft me iets belangrijks te vertellen.
"Met Boaz?"
"He Boaz met Thom. Sorry dat ik zo laat bel en dat ik het nu pas ga zeggen. Maar ik wens je heel veel plezier in Parijs en kom alsjeblieft levend terug oké?"
"Ja pap natuurlijk."
"Is er iets Boaz? Ik hoor je anders nooit zo betreurd."
"Ik ben niet geslaagd voor de examens. Ze hebben me niet gebeld en de rest allemaal wel dus ja."
"Oh mijn God. Helemaal vergeten! Het spijt me. Ze hebben ons hier gebeld. Ik denk ze bellen ook naar jou, blijkbaar niet dus. Maar ze wilde vertellen dat je geslaagd was. En toen hadden ze meteen weer opgehangen."
"Meen je dit serieus? Wow! Ik ben dus toch geslaagd?! Holy moly! Wie had dat gedacht! Thanks pap!"
"Ik kan er niks aan doen. Het spijt me, dat ik je niet eerder heb gebeld."
"Dat boeit me helemaal niets meer. Ik ben geslaagd! Yes!"
"Goedzo! Dan hang ik nu op. Veel plezier in Parijs hé."
"Dankje!"

---

Oef! Dat was even 'spannend'. Gelukkig maar voor Boaz en Tamara. Allebei geslaagd. Tamara ook nog cum laude (gemiddeld een 8+.)

En Tamara is dus ook op gegeven voor de Voice. Nu Boaz nog :)

Ik wil binnenkort ook een keer een deel vanuit Bo of Manon (moeder Tamara) haar kant schrijven, lijkt jullie dat wat?

Hopelijk vonden jullie hem leuk.
Vote/Comment/Follow? X