Blijf Bij Me..

Deel 24 ✔

{Boaz}
~dinsdag~

De volgende ochtend word ik met een lichte kater wakker. Wauw wat was deze nacht cool! Ook al hebben we 'iets' teveel gedronken. Langzaam rek ik mezelf uit. Toch fijn dat we een dag vrij hebben, door de rapportvergaderingen. En dan zie ik dat ik in een andere kamer lig als die ik gewend ben. Ik denk na... Dit weet ik niet meer van gister? Hoe kom ik hier terecht? Ik kijk om mij heen en zie dan toch een vertrouwde kamer. Maar van wie? Ik kijk langs me in het bed, een twijfelaar. Er ligt een snurkend varkentje, daarmee bedoel ik Tamara natuurlijk. Ik geef haar een zoen op haar voorhoofd en stap dan uit bed. Hoe lekker kan je slapen? Van onder hoor ik allemaal gebonk en geschreeuw. Ik dacht dat ik bij Tamara was. Is het bij haar dan ook niet helemaal in orde? Word zij ook geslagen maar dan door haar moeder? Haar vader is overleden. Zit zij ook uren op haar kamer met bijna geen eten? Ik schud de gedachte weg. Urgh waarom is de wereld soms zo hard? Misschien moeten Tamara en ik samen een apartement nemen. Dan hebben we er geen last van. Misschien voel ik me dan nog een stukje prettiger, en ben ik voor altijd bij Tamara. Mijn liefje, mijn vriendin, mijn alles. Ik loop naar de badkamer en besluit ondertussen een douche te nemen. Ik ben hier echt een water verspiller. Bijna elke dag, of zelfs elke dag, ga ik douchen. De warme stralen doen me goed. Als ik er onderuit stap klopt er iemand op de deur. Shit!
"Wie is het?" vraag ik.
"Tamara" krijg ik terug. Ik open de deur en zie daar, zoals ik al hoorde, Tamara staan. Ze geeft me een kus.
"Goedemorgen liefje." zeg ik met mijn schorre stem.
"Morgen schorriemorrie." zegt Tamara.
"Ik wil straks met je praten, goed?" vraag ik hoopvol.
"Ehm oke?" antwoordt Tamara. Ik hoop dat ze met mij in een appartementje wilt wonen. Lekker rustig.

•••

Na het ontbijt ben ik meteen met Tamara weggegaan. We lopen nu in het park. Het is rustig, en de zon schijnt. Ik ben aan het nadenken hoe ik dit moet brengen. In een keer of eerst over vanmorgen praten? Ik ga op een bankje zitten en nodig Tamara dan ook uit.
"Waarover wilde je praten? Je wilt het toch niet uitmaken he?" vraagt ze snel.
"Nee nee zeker niet! Jij bent mijn allerliefste!" roep ik.
"Jeej." zegt Tamara en ze lacht. Als ze merkt dat ik haar aanstaar stoot ze mij aan. Oeps. Ze is ook zo mooi.
"Ik wilde je wat vragen, eigenlijk twee dingen." zeg ik zenuwachtig.
"Nou begin maar." glimlacht Tamara. Hoe kan ze zo lief voor me zijn? Echt. Overdosis aan liefde hier.
"Weet jij waarom er vanochtend gebonk en geschreeuw was? Het was beneden geloof ik." begin ik met de eerste vraag.
"Nee weet ik niet, misschien is mam weer eens boos op mijn broertje, de luie, je weet wel."
"Oke."
"En de andere vraag?"
"Ehm... Wil jij misschien met mij samen in een apartement gaan wonen? Dan hebben we wat extra rust en je weet wel." probeer ik te zeggen zonder te fluisteren.
"Jaaa! Daar denk ik ook al best lang over! Kijk we hebben nog niet zo lang, maar we kunnen nog even wachten." roept Tamara over enthousiast.
"Oke mooizo! Maar wat noem jij 'niet lang'?! We hebben al bijna vier maanden!" reageer ik.
"Nou ja zeg, care!" gilt ze, en daarna rent ze weg. Ik ren achter haar aan. Ook al weet ik dat ik sneller ben, ik wil haar niet uit het oog verliezen. Na een tijdje heb ik haar te pakken. Ik til haar op en neem haar mee naar het water. Ze gilt. En schreeuwt.
"Doe het niet! Anders maak ik het weer uit! Ik zweer het!" gilt ze.
"Alleen als je mij kust." zeg ik en ik laat haar een stukje zakken, zodat Tamara bij mijn gezicht kan. Ze zoent me, en tegelijkertijd zet ik haar weer op de grond. Ik vraag om toestemming en dat geeft ze. Na een tijdje laat ik los. Ik merk dat Tamara dat niet leuk vindt.
"Als we slagen, over twee weken, gaan we dan samenwonen? Dan hebben we ook vier maanden." zeg ik dan.
"Afgesproken. Maar ik vind het toch wel een beetje vroeg." antwoordt ze.
"Doe maar alsof we op kamers gaan. Studeren. Je snapt me wel hé?" vraag ik.
"Ja ik snap je." zegt Tamara tevreden. Net wanneer ze het heeft gezegd wordt ze gebeld. Het is Toby. Ze neemt op maar aan haar gezicht te zien is het geen goed nieuws. Of zo kijkt ze altijd, als ze aan het bellen is. Na twee minuten hangt ze op. Genoeg informatie binnen.
"Het was Toby. Over Lisa." zegt Tamara dan. Ze gaat op de grond zitten.
"En?" vraag ik hoopvol.
"Ze hebben samen!" roept ze blij.
"Echt? Wat leuk!"
"Maar een ding." zegt ze.
"W-Wat dan?" het voelt alsof het ergste van wat er kan zijn, gaat komen.
"Lisa is helemaal onderzocht. Maar er is niks gevaarlijks gevonden. Wel is er meer kans dat ze nog verder achteruit gaat en dat ze kán overleiden. En we mogen, moeten, donderdag komen om een reden, geen idee welke." zegt ze teleurgesteld.
"Oh wat sneu." ik bijt op mijn lip zodat er geen traan over mijn wang kan rollen. Ik geef Tamara een knuffel. Hopelijk helpt het. Ik vind het zo stom voor Tamara, en Lisa natuurlijk. Kans op overleiden. Wie had dat gedacht.

---

Heyy

Weer eens een deeltje vanuit Boaz.
Sneu voor Lisa! Jullie snappen wel dat er een tijdsprongetje is geweest. In een keer bijna vier maanden hebben, ja.

Hopelijk vonden jullie het wel een leuk deeltje. Laat het weten :)
Vote/Comment/Follow? X