Blijf Bij Me..

Deel 26 ✔

{Lisa}

Toby en ik hebben nu precies 1 dag samen, 24 uur, 1440 minuten, 86400 seconden. Het is echt gezellig met hem, maar als hij voor mij zorgt dan is hij serieus. Boaz en Tamara zijn weer gegaan. Vandaag krijg ik de meeste informatie over een medicijn waarvan ze zeggen dat het moet helpen. Doet hij dat niet en vindt hij niet waarvoor hij dient, dan ben ik klaar. Dan loopt het niet goed af. Als we niks doen ook niet maar je begrijpt wat ik bedoel toch? Ik probeer aan iets leuks te denken. Maar dat kan toch niet als je leven van een medicijn afhangt? Oké het kan wel, maar het is nog niet zeker of ik er beter van word. Op dat moment komt Toby eindelijk binnenlopen. Zonder iets te zeggen geef ik hem een knuffel, ik merk dat hij het niet snapt dus laat ik hem los. Dan brengt Toby mij naar een aparte kamer. Daar staat al heel wat klaar. Te veel. Ik word er een beetje bang van.
"Lisa ik zal je alles uitleggen over het medicijn, het meeste weet je al. Maar toch de details." ik knik toestemmend als Toby begint te praten.
"Het medicijn is eigenlijk maar een klein pilletje. Je moet hem meteen doorslikken, maar daar achteraan moet nog een apart middeltje. Niks ernstigs hoor. We noemen dit gesprek en alles er omheen een voorproefje maar dat is het niet helemaal. Je krijgt zometeen de helft van de pil en later op de dag de andere helft. En daarna moeten we wachten. Niet meer. De pil moet uiteindelijk alles gaan doen, maar op het begin doet het middeltje al het werk." deelt Toby mee.
"Wauw.. Ik dacht... Ik dacht echt dat het ingewikkelder was." begin ik, "Maar moet ik dat nu meteen doen?"
"Ja dat is wel het plan. Ik zal even het medicijn en het middeltje voor je pakken. Ik weet niet of je het lekker vind maar het ruikt als je wilt, speciaal voor jou, naar suikerspin." zegt Toby terwijl hij druk in de weer is.
"Lekker!" antwoord ik. Als Toby mijn antwoordt gehoord heeft spuit hij een stofje of iets over het pilletje heen. Waarschijnlijk moet dat de suikerspin geur zijn. Zonder nog te moeten twijfelen slik ik het medicijn. Het middel drink ik daarna op. Het ruikt niet alleen naar suikerspin het smaakt er ook een beetje naar.

Na een halfuur te niksen val ik in slaap. Even schud ik de hele wereld van mij af. Even ben ik er helemaal klaar mee. Maar dan word ik weer met een schrik wakker. Shit! Wat was dat voor een rare gedachte?! Ik mag het niet zomaar afbreken. Ik ga niet opgeven. Ik moet er voor vechten! Al zal het heel moeilijk worden, ik wil mijn vriendin en mijn vriendje niet kwijt! Ik moet er niet aan denken dat dat zou gebeuren! Ineens moet ik denken aan Tamara. Ze zei een keer iets zo moois. "Niemand wil zijn of haar beste vriend of vriendin kwijt. Jij ook niet.. Maak je maar niet druk. Je bent niet de enige. Geloof me!"

s' Avonds komt Toby de kamer inlopen. Dit keer zegt hij dat ik de andere helft mag slikken. Ik doe het zoals hij het vraagt en ga dan weer liggen. Nu ben ik klaar voor de nachtrust. Ik val al snel in slaap.

•••

Ik word wakker gemaakt door Tamara. Ofja, ik word wakker van haar camera. Voor de zoveelste keer maakt ze een foto van mij. Waarom doet ze dat toch? Verbergt ze wat? Anyway, ze was haar oplader vergeten en die kwam ze even snel ophalen.
"Hoe gaat het?" vraagt ze.
"Goed hoor. Ik voel niet echt een verandering maar dat zou als goed is nog niet hoeven."
"Oke. Ik hoop dat dat wel snel gaat gebeuren, voor de 'goede' kant dan." zegt Tamara snel. We kletsen nog een hele tijd. Maar goed ook want anders zou ik me nu vervelen.
"Ik ga naar huis als je dat goed vind. Ik moet nog eten." zegt Tamara dan.
"Ach bestel gewoon een extra portie hier en je kan mee eten! Veel gezelliger!" roep ik. Ik heb even zin om niet alleen te zijn. Toby moet zijn werk nog gewoon doen, dus hij kan niet de hele tijd bij me blijven. Helaas.
"Zou je dat wel doen? Ik bedoel, het eten hier is toch niet voor gasten?" vraagt Tamara verbaasd.
"Doe niet zo gek joh! Ik ben een gast, jij ook!" zeg ik lachend.
"Ehm oke doe dan maar." geeft ze uiteindelijk toe. Snel bestel ik twee proties nasi en wat kroepoek en dan is het wachten. Het duurt niet lang voordat het eten er is. Als eerst kijkt de ober de kamer rond, om te zien of er nog meer patiënten zijn. Dan kijkt hij me vragend aan waarop ik antwoordt door te wijzen naar Tamara. Hij knikt goedkeurend en zet dan de borden neer. Tijd om te eten! Tamara gaat uit eindelijk niet voor 21:00 naar huis. Ik heb haar niet over kunnen halen om hier te blijven slapen. Helaas niet. Boaz was bij haar thuis, hij zou vast denken; heeft hij met Tamara, is ze niet eens thuis. Maar als ze weg is val ik ook bijna meteen in slaap. Op een of andere manier ben ik de laatste tijd heel erg moe. Ik verbaas me echt over dat ik vandaag zo lang ben op geweest. Zou het door dat medicijn komen? Ik hoop het niet want dat betekend dat het het juiste niet kan vinden. Of juist wel. Oh god wat is het lastig om niet te weten wat het is/kan zijn! Waarom kunnen ze het nou niet vinden?