Blijf Bij Me..

Deel 31 ✔

{Tamara}
~woensdag~
op de begravenis

"Breng haar zo snel mogelijk naar de ambulance! Of beter naar het ziekenhuis!" roept een arts.
"Nee wacht ik wil mee!" (Toby)
"Dat kan niet meneertje, iemand anders is er al bij."
"Maar ik werk bij hetzelfde ziekenhuis!"
(Dat zegt Toby maar Tamara weet dat niet. Die ligt op een brandcar.)
"Ja dan moet je weten dat ze nu moet gaan en anders het ook fout kan aflopen! Rij maar achter ons aan dan!"

Ik voel me zo misselijk. Beter loopt dit niet net zoals Lisa af. Ik wil niet nu al stoppen met mijn leven. Maar ik wil wel slapen. Hopelijk ben ik daarna weer beter. Was het maar zo.

•••

{Boaz, in zijn gedachtes over een half uur geleden.}

Toen Tamara neer viel rende ik zo snel mogelijk naar haar toe. Ik riep dat iemand 112 moest bellen. En gelukkig had iemand dat ook gedaan. Tamara mocht niet nu al overlijden. Niet net zoals Lisa. Ik wilde mijn vriendin niet kwijt! Zodra er een ambulance was ben ik erin gestapt. Op verzoek van die meneer natuurlijk. Omdat ik het vriendje was. Ik hoorde Toby nog roepen naar hem, dat hij mee wilde omdat hij in het zelfde ziekenhuis werkte. Maar hij moest hier blijven, of achter ons aanrijden. Best sneu. Ik zou ook zo boos worden als ik er meer van wist. Maar hoe Toby werd weg gedrukt. Echt erg! Zovan "dan weet je ook dat ze nu naar het ziekenhuis moet!" die is hard. Dan zou ik echt ontploffen! Toen we onderweg waren werd Tamara weer wakker. Ik zat voorin maar ik keek elke minuut, misschien wel elke seconde naar achter. Op de hoop dat Tamara weer wakker werd. Ze was diep in gedachte, ik wist niet waarover maar niet veel later was ze weer weg. Slapen dacht ik. Ik hoop dat het niet zo erg is en dat we vrijwel meteen weer naar huis kunnen. Misschien zijn we dus wel voor niets mee gegaan met de ambulance. Ik wacht nu wel al een tijdje in de wachtruimte.
"Boaz? Het vriendje van Tamara? Je mag even komen kijken." zegt een stem. Het is een mooi meisje. Lang bruin haar, opgestoken als paardenstaart. Denk rond een jaar of 16-17. Misschien ook een stage aan het doen hier, net zoals Toby. In ieder geval loop ik achter haar aan naar Tamara toe. Haar hakjes tikken zachtjes als ze loopt. Klinkt best grappig. Maar dan stoppen ze. Ze steekt haar hand uit, blijkbaar zijn we bij de juiste kamer.
"Dankje." zeg ik. Ze maakt een glimlach en loopt dan weer weg. Ik hoor de hakjes zacht wegtikken.
"Hey liefje, je bent er weer." zeg ik dan bijna fluisterend. Ik geef Tamara een kus op haar voorhoofd.
"Hey." zegt Tamara heel rustig. Alsof ze iets belangrijks wilt zeggen.
"Ik mag zo weer naar huis. Maar ik moet nog wel een paar dagen rustig aan doen. Ze halen nu een rolstoel voor mij. Gelukkig niks gebroken ofzo." gaat ze verder. Ze is dus al ontslagen uit het ziekenhuis. Goed om te horen.
"Goed om te horen." zeg ik dan ook blij. Niet veel later komt het meisje weer terug, met dit keer een rolstoel. In een blik vertel ik haar dat ik haar wil bedanken. En ik vraag haar telefoonnummer, voor als er wat is.
"U heeft ervoor gezorgd dat Tamara op tijd in het ziekenhuis was. Als dat niet veel langer duurde kon het anders lopen. Maar nu is het niet zo ernstig." zegt het meisje, waarvan ik de naam nog niet weet. Opnieuw glimlach ik. Tamara is al in de rolstoel gaan zitten. Ik haar haar jas en duw daarna Tamara de kamer uit. Samen lopen we naar buiten.
"Boaz, ken je dat meisje?" vraagt Tamara dan voorzichtig.
"Nee nog nooit gezien." antwoord ik.
"Waarom vraag je het nummer dan? Vind je haar leuk?" gaat Tamara verder.
"Voor als het niet goed gaat met jou." zeg ik kil. Ik heb het gevoel dat Tamara mij een beetje doorheeft.
"Daar hebben we Toby toch voor?"
"Owja helemaal vergeten. Maar dan hebben we in ieder geval een tweede persoon voor als de één niks kan doen. En zij weet waar het over gaat."
"Oke." zegt Tamara zacht. Bij de auto til ik Tamara uit haar rolstoel. Ik hoor haar grinikken. Ik denk dat ik dit ook ga doen met onze bruiloft. Als we tenminste niet meer zoveel pizza's en hamburgers eten. Dan wordt ze echt te zwaar. Ik breng de rolstoel snel terug naar binnen. Stap dan in de auto en rijd naar huis.

•••

Als we thuiskomen til ik Tamara weer uit de auto. We lopen samen naar binnen. Kan ook niet anders als ik haar vasthoud. Ik maak de deur open en laat haar dan langzaam op de bank vallen. Ik haal zoveel kussen als dat er in het huis zijn. Ik geef haar kleine kusjes die van haar nek naar haar lippen gaan. Na een tijdje stop ik. En dan merk ik dat ze in slaap is gevallen. Ze ligt als een klein varkentje, zoals ik al vaker heb gezegt, maar slaapt als een roosje. Dat vind ik het mooie aan Tamara. Ze is ook zo lief.