In het geheim (Flikken Maastricht)

28

Hij voelt de woede opborrelen en probeert zich nog in te houden 'NU EVEN NIET' en hij zendt haar een boze blik, hij draait zich om en loopt boos naar boven om zich om te kleden. Een paar minuten later hoort hij Maartje naar boven komen 'ik eis een verklaring Floris, ik vind het niet normaal dat je bij een andere vrouw blijft slapen' hij kijkt haar doordringend aan 'een andere vrouw haha laat me niet lachen, het is Eva, mijn partner en beste vriendin' 'ja daarom juist' is haar antwoord en dan barst hij los, een wervelwind van woorden vliegen over en weer en als 2 kemphanen staan ze tegenover elkaar 'dit is de druppel, ik ben er helemaal klaar mee' roept hij boos, met grote stappen loopt hij naar zolder om een weekendtas te pakken en nijdig propt hij er zijn hoognodige spullen en wat kleren in. 'Van de week kom ik terug voor de rest van mijn spullen misschien kunnen we dan normaal met elkaar praten' kijkt hij haar vernietigend aan. 'Floris alsjeblieft het spijt me ga nu niet weg' jammert Maartje maar zonder om te kijken loopt hij naar beneden en gooit de deur achter hem dicht een huilende Maartje alleen achterlatend.

'Kom je nog' vraagt Wolfs chagrijnig als hij de kantoortuin binnen loopt en Eva bij Marion aan het bureau ziet zitten. Wanneer Eva opkijkt ziet hij haar rood doorlopen ogen, meteen heeft hij spijt van zijn toon en sluit haar in zijn armen 'sorry' fluistert hij in haar oor. 'Je moet nog even hij Mechels komen' zegt ze zacht. Als hij het kantoortje van zijn meerdere binnenloopt vraagt ze hem de deur te sluiten 'hou je haar goed in de gate Wolfs' hij knikt 'ja mevrouw' 'wij zijn met man en macht bezig met de dader op te sporen en ik heb er het volste vertrouwen in dat we hem pakken, jij helpt Eva met de uitvaart te regelen want hier mag je toch niks doen' weer knikt hij en loopt naar de deur 'zorg goed voor haar, want ze heeft het zwaar' 'komt goed mevrouw, en hou mij aub op de hoogte' nu is het haar beurt om te knikken.
'Kom je Eef we moeten over een half uurtje thuis zijn voor de uitvaartondernemer en ik wil nog even een paar boodschappen doen'. Ze staat op en iedereen wenst haar sterkte.

'Zoek jij Frank z'n papieren nou maar op ik maak wel wat te eten' zegt hij als hij met een boodschappen tas naar de keuken loopt. 'Je blijft er wel bij toch als die man komt' vraagt ze onzeker. Hij loopt naar haar toe en slaat zijn armen om haar heen 'ik blijf bij jou, ik help jou, dat heb ik toch beloofd, ik ga nooit meer weg'. Eva slaakt een zucht van opluchting. 'Hoe is het met Maartje' 'maak je om Maartje en mij maar geen zorgen, ik slaap heel de week sowieso hier, de rest zien we later wel'.
'Frank had toch een zus, heb je die al gebeld?' 'Daar heeft hij al jaren geen contact mee, die ken ik ook niet' zegt Eva 'zal ik Marion het nummer laten opzoeken zodat je haar kan bellen, dat is wel het minste wat je kan doen toch'. 'Oké' zucht ze. 'Heb je zijn personeel al gebeld' ze schudt haar hoofd 'wie heb je al wel gebeld?' 'Niemand' zegt ze zacht. 'Nou kom hier, eet jij die boterhammen nou maar op dan ga ik wel een rondje bellen'.
Via Fleur heeft hij het nummer van 1 van de meisjes van het bedienend personeel gekregen en legt de situatie uit en spreekt af dat ze regelt dat iedereen vanavond in het restaurant komt. Hij belt Franks accountant die regelt alle papieren en zorgt dat hij vanavond ook aanwezig is. Dan belt hij Chris die zou iedereen van de kookclub bellen. Wanneer hij opzoek is naar het nummer van Franks schaakclub gaat de deurbel. 'Ik ga wel blijf maar zitten' zegt hij tegen Eva. Samen met de uitvaartondernemer komt hij de keuken inlopen en ze gaan met z'n drieën aan de grote tafel zitten. Bij de tweede vraag barst Eva alweer in tranen uit Wolfs schuift zijn stoel haar kant op en slaat zijn arm om haar heen. Zachtjes streelt hij over haar rug 'het komt goed' fluistert hij.