Hindi Sana ( #1 Grandenas Trilogy)

Kabanata 33

Kabanata 33

Pagkapalit ko ng damit na cotton shorts at grey na strapless shirt ay bumaba nako. Wala lang. Nakakasawa na. Ayoko ng magkulong dito no.

Buti nalang at wala si Papa o si Mama sa baba ewan ko kung bakit sila hindi pumapasok sa hotel. Ay, oo nga pala. Hindi ko pa pala nasasabi sakanila yung tungkol sa hotel. Wether i agreed or not. Ibabalik nila ang kasunduan sa Lorkhinadas. The offer is still the same.

Pero ayoko munang sabihin no, Baka mas lalo silang magsaya. Tsaka na, Hayaan ko muna silang magluksa sa pagkawala ng offer ng hotel. Nakakabaliw.

Umupo ako sa  upholstered bench ng grand piano namin malapit sa grand staircase ng bahay. I pressed one key, but yet it is so relieving.

Kating kati na ang mga kamay ko na tumugtog ulit. I hover the piano keys and tightly close my eyes. Dinamdam ko muna ang kapaligiran at pinakinggan ang katahimikan.

I gently played Heidenroslein by Schubert habang nakapikit ang mata ko. I'm in the middle of the song while i felt someone beside me. How i wished it was kuya, But it's Papa.

Huminto ako. "What do you want from me again? Papakasalan ko na nga si Pe--"

"N-no.. Continue playing, please.." sabi ni Papa.

Umiling nalang ako. "How can i play a calm song while I'm burning mad inside? Will you please just leave me alone pa? Wag na kayong buntot ng buntot! Nakakairita pa! Nakakairita! You know that huh? Nakuha niyo na po ang gusto niyo. You don't need me anymore. I'm seeking peace, Pero ayaw mo parin talaga ko tigilan. Can you please just leave me? Pagod nako. Pagod na pagod na ko." hinga ko.

Yumuko si Papa. Ano? Nag papaawa? Damn, It hurts! I'm hurting because of everything! Ayokong nandito sila. Ayokong nakikita sila. Everytime i see them, Naaalala ko lahat. That everytime i talked coldy to them, It just keeps replaying back of what i had lost..

"Pa, pwede ba? Tigilan niyo na po ako.. You asked me a favor, And i conceded it. So please pa? Ngayon, Ako naman ang humihingi ng pabor sainyo. Just.. Let me leave..." pinunasan ko ang tumulong luha ko.

"I'm sorry." Nakayuko iyong tumayo at iniwanan narin ako magisa.

I closed my eyes and touch the keys. Nagsimula nanaman akong paglaruan ang mga piano keys sa daliri ko. Tears streaming down on my closed eyes while I'm playing "The Only Exception" by paramore. I tried to sing it softly.

When i was younger, I saw, My daddy cry

And curse at the wind

He broke his own heart and i watched

As he tried to reassemble it

Tumutulo ang luha ko habang kinakanta ko ito. This feels surreal.

And my momma swore,

That she would never let herself  forget.

And that was the day that i promised,

I'd never seing of love if it doesn't exist..

But darling, you are the only exception

you are the only exception

you are the only exception

Nang matapos ang chorus ay napalingon ako sa likod dahil may mga pumalakpak. Hindi ko sila napansin kanina dahil nakapikit ang mata ko.

Kumunot ang noo ko nang salubungin ako ng yakap ni potrocio. Anong meron? Tapos na birthday ko ah? Niyakap niya ang leeg ko kaya nakalapat ang pisngi ko sa tiyan niya. Halos maramdaman ko na amg tigas ng abs niya sa loob ng pulang polo shirt niya.