Hindi Sana ( #1 Grandenas Trilogy)

Kabanata 68

Kabanata 68

"Luke! Dito nalang! Maganda view dito oh."Masigla kong sabi kay luke habang tinuturo ang malawak na view.

Tumango siya at humalakhak. "Aryt! Mag pose kana."

Sumimangot ako. "Halika dito! Dalawa tayo no!"

Humalakhak ulit siya at tumango. May kinausap siya na isang lalaking nakasalamin at inabot ang dslr at ngumisi saamin. Paki wari ko ay yun ang inutusan ni luke oara kuhanan kami ng mga litrato sa likod ng statue of liberty dito.

Ngumisi ako at sabay kaming sumigae ng "I LOVE STATES!" ni Luke habang kunukuhaan kami ng litrato.

Yes, you heard it right. It's been what? Two years since namatay sina Mama at Papa. Yes again, Namatay din si Mama. Hindi niya kinaya ang pagkawala ni Papa. She died because of depression. Hindi siya kumakain, hindi siya umiinom, wala lahat.

I admit, ganuon din ako nung namatay si Papa. But I'm thankful that luke is here for me. Pinapakain niya ako, pinapakilis niya ko, nililibang niya ako. But mama doesn't have someone who'll do that to her. I was so weak that time at si luke lang ang nagpapasa ng lakas saakin.

Matigas din kasi ang ulo ni Mama, But i won't blame her. Mahal na mahal niya si Papa, to the point na pumayag siyang mag tanan sila ni Papa.

And about kuya? He's been working on Choi Corporations bilang Kanang kamay ni Mr. Leo. And you're asking why I'm here with luke? Sumama ako sakanya rito.

*Flashback*

"Zamora.. I have to tell you something.." ani Luke makalipas ang dalawang buwan na pagkawala nina Mama at Papa.

Wala akong ganang tumingin sakanya dahil sobrang tamlay ko. "Luke, wag ngayon. If it's peter again.. Tama na.. Ayoko ng sumubok ulit.. It's on the past.." Masakit sa loob kong sabi.

Huminga siya ng malalim at umiling. "It's not that.. Tungkol saakin ito.."

Napatingin ako bigla sakanya. He knows what i meant. I want him to spill.

Yumuko siya at hinawakan ang magkabilang kamay ko. Pumikit siya ng mariin. "Promise me first, na hindi mo papabayaan ang sarili mo okay? Kakain ka lagi sa tamang oras, Papasok ka sa trabaho ng masaya, At magpapakabait ka ha? Wag ka magmamaldita, Wag ka ng masungit, Wag ka ng magmahal, para hindi ka masaktan."

Medyo kinabahan ako. I hate this feeling. Eto yung pakiramdam na naramdaman ko nung nagpapaalam si Peter saakin. This. Is. So. Ridiculous.

"I-i'm... going to states tomorrow.."

Tumuli ang luha ko at umiling. Ngumisi lang siya ng mapait at marahang pinangihilan ang pisngi ko. Tumulo ang luha niya kahit nakangisi siya.

"I'm setting you free na, malaya ka na. Don't you want that?" malambing niyang sabi.

Tumulo nanaman ang luha ko at umiling. "Don't, don't set me free. Ayoko, luke. Lock me in your arms. Lock me with you. I'm going with you. I'm coming with you. Ayokong pati ikaw ay mawala sakin.. No.. Please.. Not now.. Just not never.." humikbi ako.

Ngumisi siya saakin at hinalikan ang noo ko bago niyakap. "Shh, Okay..alright.. Stop crying.. Shh.. You're coming with me..You're coming with me.." pag uulit niya pa.

Hindi ko man nakikita dahil yakap yakap niya ako, pero sa tono ng pagsasalita niya ay alam ko at ramdam ko ang ngisi niya.

"S-sure?" basag ang boses ko.

Naramdaman ko ulit ang ngiti niya. "Yes baby, You're coming with me. Hindi ka mawawala sa tabi ko.. And i won't too.. Sorry,.. I'm sorry if i decided to leave you here.. I'm sorry, baby.. Stop crying.. Hush now.." aniya.