The Key to My Heart

Chapter 17 - Hidden jealousy

Ilang sandali pa ay tinawag na kami ni Ate Bianca para pumasok. Kanina pa daw kasi kaming hinahanap.

Pag pasok namin ay nagsasayawan na sila. Sweet dance.

"Can I have this dance, Ms. Bansot?" tanong sa'kin ni Cholo abot abot ang kamay niya.

Hinampas ko siya ng mahina at hinawakan ang kamay niya. Pumunta kami sa medyo gitna ng dance floor saka nagsayaw.

"Will this be the first and the last time I'll dance with you, Bansot?"

"Grabe sa lait! Wagas! Hmp! Hindi ko alam. Haha. Malay mo sa kasal ko. Hahahaha!" Sumimangot siya ng konti tapos inirapan ako.

"Kasal kasal. Wala ka pa nga uling boyfriend kasal agad."

"Ee~ Hindi pa naman kasi ako nakakaramdam ng something kahit kanino. Sa almost 2 years ba naman na puro flirt lang. Hahaha!"

"E di landiin mo din ako. Papalandi naman ako sa'yo e. Hahaha!"

This time hinampas ko lang siya ng malakas saka kami sabay na napatawa. Baliw baliwan din kasi 'tong si Cholo.

"Pero, seriously, nakakapagselos pa din. Knowing na kahit flirt man lang hindi mo magawa sa'kin. Hahahaha!"

Pinaghahampas ko siya lalo dahil sa kabaliwan niya. Pero thankful ako kasi kahit ganito siya, hindi pa din niya ako iniiwan. Sh*t! Nakakaiyak! Hahaha! Chos lang! :p

Patapos na ang pangalawang kanta nang may lumapit sa'min.

"Pwede ko ba siya mai-sayaw?"

Nagkatinginan lang kami ni Cholo. Tumango ako as a sign na okay lang at pumayag na siya. He lend my hand to him.

Bago pa man ako iwan ni Cholo may sinabi pa siya.

"Konting sayaw lang. 2 minutes. Remember, she's MY date." inemphasize pa talaga niya ang MY.

Nagsayaw kami ng hindi nagiimikan hanggang sa matapos yung kanta. At pag sinuswerte ka nga naman, yung heartbreak theme song pa namin talaga ang sunod na tumugtog.

We often fool ourselves

And say that it's love

Only cause when it's gone

We end up being lonely

So how are we to know that it' just isn't so

That we just have to let each other go

Humawak siya sa magkabilang bewang ko at ako naman sa balikat niya.

Naalala ko nung JS prom namin. That's really one of the most unforgettable moment in my life. Ang sarap magreminisce... mag-isa. :p

There were many times when we shared precious moments

But later realized they were only stolen moments

So how are we to know that it' just wasn't so

That we just have to let each other go

While dancing with him, I just realize something. I realized that memories really remain forever. Even though that memory caused you so much happiness or so much pain, as long as you could still remember how that memory made you feel, it will never be forgotten.

If loving you is all that means to me

When being happy is all I hope you'd be