Descendants: Kraina Zapomnianych Baśni

Rozdział 11 "Mecz"

Nie pozwól małym rozumom przekonać Cię, że twoje marzenia są zbyt duże.
Lilo i Stich (2002)

MAL 

   Wszyscy uwielbiają mecze i kibicowanie. Zauważyłam to dzisiaj rano, kiedy siedziałam w stołówce z Benem, a dosłownie cała szkoła, a nawet nauczyciele byli ubrani w barwach szkoły, na korytarzu grała wesoła muzyka, która miała motywować chłopaków z drużyny. Cheerleaderki biegały po szkole zachęcając wszystkich do kibicowania i każdy bez wyjątku życzył powodzenia naszym graczom. Cała szkoła oszalała na punkcie turnieju. To taka gra gdzie zawodnicy biegają po boisku z kijami i starają się strzelić do bramki przeciwnika, czy coś takiego. Nie rozumiem tego wszystkiego. To tylko gra, gdzie po boisku biegają spoceni zawodnicy z jakimiś kijami.  Ja jakoś szczególnie nie uważam żeby było to interesujące, ale najwyraźniej  jedyna tak uważam.  

  Danica uważa, że powinnyśmy wspierać chłopaków, w końcu jest to ich pierwszy meczy. Ja jakoś nie widzę potrzeby. Jay to Jay i jemu motywacja nie jest potrzebna, ale muszę przyznać, że gra tak samo dobrze jak kradnie, a Carlos no cóż co tu właściwe mówić, nie słynie z najlepszej koordynacji, o wiele lepiej idzie mu nauka.

  Razem z Evie szłam na boisko. To był jej pomysł, ponieważ chciała zobaczyć swojego Księcia z bajki, czyli Chada w akcji na boisku. Bardzo mnie błagała, żebym z nią poszła, ponieważ  nie chciała iść sama, żeby nie czuć się jak kretynka. Ruda zdecydowała się tańczyć z dziewczynami na boisku. Przekonała ją do tego Melissa dzisiaj rano, mówiąc, że jest w drużynie i powinna z nimi tańczyć. Teoretycznie nie rozumiem dlaczego Evie nie poszła z nią, bo wtedy nie byłaby sama tylko z Danicą, a ja mogłabym zostać w pokoju. 

*****

Tak jak myślałam, mecz był do bani. Oczywiście tylko ja tak sądziłam. Evie się mocno wkręciła w kibicowanie. Szczególnie kibicowała Chadowi. Jej już naprawdę odbiło. Myliłam się co do Carlosa, ponieważ nie jest taki zły jak myślałam. Wydaje mi się, że treningi z Benem mu chociaż trochę pomogły. Najbardziej zdziwiło mnie to, że największą uwagę i skupienie na bosku zyskał Jay, a nie Ben. Widownia go kocha. Kiedyś słyszałam jak ktoś krzyczał na niego "Złodziej" "Stój" itd. A teraz wszyscy krzyczą na jego cześć! Po tym meczu będzie miał wiele wielbicielek i podejrzewam, że córce Kapitana Haka wcale nie będzie się to podobać. 

  Ben naprawdę słodko wyglądał na boisku.  Był niesamowicie skupiony na wszystkim i nigdy nie sądziłam, że mogę zobaczyć u niego rywalizację. Za każdym razem kiedy strzeli bramkę, patrzył moją stronę z wielkim uśmiechem na twarzy, a od czasu do czasu, posyłał mi buziaki. Audrey to wszystko widziała i robiła się z tego powodu czerwona ze złości. To miało swoje dobre strony, bo strasznie podobało mi się oglądanie jej w tym stanie. Momentalnie wyglądała jakby miała wybuchnąć.  To było miłe oglądać mojego nowego "chłopaka". Ciekawiła mnie relacja Audrey, na wiadomość,  że jestem z Benem. 

  Zostało tylko 30 sekund meczu.  Pomału odliczałam nie odkrywając wzroku od Bena. Zawodnicy stanęli w kole coś pokrzyczeli do siebie i rozbiegli się na pozycję.  Piłka wystrzeliła.  Jay ja chwycił w ten śmieszny kij. Podał do Ben'a i w ułamku sekundy Książę, trafił do Bramki.  W tym samym momencie zatrzymał się czas.  Całą szkoła wstrzymała oddech bo nie wiadomo było czy uznają im punkt. Ja oczywiście,  wiedziałam że dostaną go i tak też się stało.  Wszyscy zaczęli krzyczeć z radości, w tym Evie. Zatkałam uszy. Ja cieszyłam się, ale w duchu. 

- Sokoły z Sherwood mogą się schować przy naszych Rycerzach! - powiedział komentator. 
Wszyscy zlecieli się do Jay'a i Bena.  Unieśli ich na ramiona i zaczęli podrzucać. Jakby nie patrzeć, dzisiejsza wygrana, to była ich największa zasługa. Evie chwyciła mnie za rękę. Spojrzałam na nią zdziwiona. Pociągnęła mnie za sobą na dół.  Podeszłyśmy do Danici.