COUNTER

Hoofdstuk 14

Goed nieuws voor jullie; ik ben terug van vakantie! :) Het was echt geweldig! Ik hoop dat jullie eerste dagen school niet al te slecht bevallen...en dat het komende hoofdstuk jullie niet al te verdrietig maakt...*vlucht alvast weg*

Hoofdstuk 14

'Weet je zeker dat je hier blijft?,' Tess keek Kasper aan. Het was een paar uur later. Nicolai en Signe bereidden zich voor om naar huis te gaan om Lucas op de hoogte te stellen en ook de eerste zaken rondom Freja's dood te regelen.

'Natuurlijk blijf ik,' zei Kasper vastberaden en hij kneep nog even harder in Tess' hand.

Het was even akelig stil, tot plotseling een groepje vertrouwde gezichten verschenen. Het waren Daley, Sophie, Viktor en Luca.

'Pap!,' gelijk schoot Tess richting haar vader en omhelsde hem stevig. Hetzelfde gebeurde tussen Naomi en Luca. Maar niet bij Daley en Sophie, hun dochter vocht nu voor haar leven.

Tess voelde nu haar tranen weer komen. De gehele tijd in het ziekenhuis had ze zich sterk gehouden. Maar nu was haar vader er. En als haar vader er was kon zij zo zwak zijn als ze wilde, want haar vader was de sterkste persoon die ze kende.

'Ik ben zo blij dat jij tenminste oke bent,' fluisterde hij nog in haar oor.

Tess liet hem los en slaakte een diepe zucht.

'Willen jullie dat we blijven? Dan kunnen we helpen met het vertalen van de artsen,' zei Nicolai stilletjes.

Alle personen die zojuist waren binnen gelopen leken het voorstel te negeren en omhelsden en condoleerden allemaal het Deense stel dat net hun dochter verloren was.

'Doe niet zo gek,' zei Sophie toen. 'Jullie hebben nu andere dingen te doen.'

'Ik help ze wel pap,' zei Kasper.

Nicolai keek zijn zoon even aan en gaf hem toen nog een dikke knuffel. Daarna liepen hij en Signe hand in hand weg door de lange gang.

De overgebleven personen gingen allemaal zitten. Tess voelde gelijk weer Kasper's hand om de hare, maar duwde die gelijk weg. Haar vader was er nu bij, en het voelde toch ongepast.

'Zal ik koffie voor jullie halen?,' ze besloot maar op te staan, om Kasper ook weer niet te veel teleur te stellen.

'Dankjewel Tess, heel lief van je,' Sophie glimlachte. Maar Tess kon zien dat die glimlach vol angst was.

'Ik loop wel met je mee,' stelde Naomi voor.

'Ik loop ook wel mee voordat je weer per ongeluk thee haalt,' zei Kasper. 'Iedereen gewoon koffie?'

Daley, Sophie, Viktor en Luca knikten allemaal, waarna de drie tieners wegliepen richting de automaat.

'Tess, doe alsjeblieft niet zo schijnheilig als je vader er bij is,' zei Naomi gelijk toen ze buiten het zicht waren van hun ouders. 'Je bent gek op Kasper en hij op jou en als er een moment is waarop jullie elkaars steun kunnen gebruiken dan is het wel nu.'

Tess voelde zich nogal aangevallen. Zeker omdat ze dit zei op het moment dat Kasper er zelf gewoon bij was.

'Het maakt niet uit,' mompelde Kasper. 'Tess wil gewoon geen gedoe met haar vader.'

'Ik heb mijn vader gezegd dat ik zwanger ben,' zei Naomi. 'Ik was ook bang voor gedoe...maar hij vond het toch wel heel fijn om te horen dat ik zwanger was in plaats van dood!'

'Naoom, rustig,' Tess zag hoe emotioneel Naomi nu was.

Naomi barste alleen maar uit in tranen en zei niets meer. Tess zuchtte weer en omhelsde haar toen.