COUNTER

Hoofdstuk 15

Ik wilde jullie niet te lang met zo'n vervelend hoofdstuk laten zitten, dus bij dezen een update :)

Hoofdstuk 15

Het was nu een week geleden sinds Rosie en Freja overleden, en nog steeds wist Tess niet zo goed hoe ze ermee om moest gaan. Het was een beetje zoals Kasper had omschreven; nog geheel onwerkelijk.

Ze had hem niet meer gezien of gesproken sinds ze weer in Nederland was. Sowieso had ze niemand echt gezien of gesproken. Het enige wat ze deed was heel de dag thuis zitten, met haar hond Max knuffelen en zich afvragen of ze ooit nog uit deze situatie zou komen. Ze huilde niet, maar toch was haar verdriet zo groot dat het haar helemaal opvrat. Ze had totaal geen energie of zin om iets te doen. Dus staarde ze heel de dag maar wat uit het raam.

Tot vandaag. Want vandaag was de crematie.

Tess keek even in de spiegel voordat ze haar kamer verliet. Ze droeg een simpel zwart jurkje. Net voor ze zich omdraaide richting haar deur zette ze nog haar zwarte hoed op.

Eenmaal beneden stond heel het gezin + Esmee ook al klaar, allemaal in het zwart.

'Ben je klaar om te vertrekken?,' vroeg haar moeder.

Tess knikte alleen. Niemand leek echt de behoefte hebben om veel te praten, dus liepen ze in stilte naar buiten en verdeelde ze zich over twee auto's.

-

Eenmaal in de zaal zag Tess veel bekenden, het was ongekend druk. Rosie en Freja hadden dan ook een gezamenlijke dienst. Het overweldigde Tess, zeker toen er tientallen mensen naar haar toe kwamen om haar te condoleren. Ze wilde dit niet. Kon ze de tijd maar terugdraaien.

Snel ging ze zitten op haar plek en keek strak naar de grond. Tot ze opeens een hand op haar schouder voelde.

Geschrokken keek Tess achterom.

'Niet schrikken,' zei Kasper nog tevergeefs, die op het stoeltje achter haar zat.

'Te laat,' zei Tess.

'Hoe gaat het met je?'

Tess haalde alleen haar schouders op.

Kasper zuchtte en streelde haar toen zachtjes over haar wang. Tess duwde zijn hand zachtjes weg, ook al voelde het goed wat hij deed.

'Kom op, maak je je daar nu zorgen om?,' Kasper keek even rond naar alle mensen om hen heen.

'Ik weet gewoon niet of ik het aan kan nu,' fluisterde Tess. 'Ik denk niet dat ik klaar ben voor een nieuwe relatie. Dat was ik al niet, en nu al helemaal niet.'

'Oke...,' knikte Kasper langzaam. Tess schrok van zijn vochtige ogen.

'Misschien later...'

'Het is oke Tess,' zei Kasper zachtjes. 'Je hoeft geen beloftes te doen waarvan je niet weet of je ze waar kunt maken.'

'Maar-...,' Tess vond het vreselijk dat ze Kasper zo kwetste, maar hij liep weg voordat ze nog iets kon zeggen. Het was duidelijk dat waar Tess het liefste alleen was om verdriet te verwerken, Kasper juist het liefste haar zo dichtbij mogelijk had.

Even zat ze daar alleen, maar al snel kwamen haar ouders en broers bij haar zitten.

'Gaat het wel Tess?,' vroeg haar moeder.

Tess besloot geen antwoord te geven. De ceremonie startte nu sowieso al. Haar moeder probeerde al heel de week met haar te praten over wat er gebeurd was. Maar het was haar vader die snapte dat ze daar juist helemaal geen behoefte aan had. In plaats daarvan pakte hij haar hand stevig vast.