COUNTER

Hoofdstuk 31

Hoofdstuk 31

Met een bonkend hart schrok Tess wakker. Het duurde even een paar seconden om te realiseren dat ze niet in een jacuzzi zat in Kopenhagen maar in bed lag in Amsterdam. Toen haar ogen gewend waren aan het donker zag ze Kasper rechtop naast haar zitten. Hij keek op zijn telefoon, die zijn gezicht verlichtte. Hij keek haar aan.

'Nachtmerrie?,' vroeg hij ongerust. Gelijk legde hij zijn telefoon weg.

'Ja, maar het gaat wel weer,' zei Tess.

'Waar ging het over?,' Kasper kwam tegen haar aan liggen.

'De avond dat we hoorden van Rosie en Freja,' mompelde Tess.

Kasper knikte. 'Dus ik slaap één nachtje naast je en gelijk steek ik je aan...'

Tess fronste. 'Had jij ook een nachtmerrie?'

'Al weken,' antwoordde Kasper. 'De laatste dagen is het wel minder geworden. Ik slaap alleen heel kort, ook al ben ik dood op.'

'Zelfs op trainingskamp?,' vroeg Tess. Als ze haar vader moest geloven was het een soort militair kamp waarbij hij iedereen gelijk wilde drillen om de conditie weer op te pakken.

Kasper knikte. 'Ik eh, ik wilde eigenlijk de tweede dag naar huis.'

'Naar huis?,' vroeg Tess. Ze ging nu rechtop zitten en deed haar nachtlampje aan.

Kasper knikte. 'Ik dacht dat ik er nog niet klaar voor was, om in het eerste te voetballen.'

Tess keek hem aandachtig aan, maar hij ontweek duidelijk oogcontact.

'Ik speelde echt ruk,' sprak Kasper verder. 'Alsof ik het helemaal verleerd was in die paar weekjes tijd.'

'Misschien dacht je dat alleen maar, omdat het niet zo goed ging als je had gehoopt,' opperde Tess.

'Oh nee, geloof me,' gniffelde Kasper. 'Ik ben de tweede avond naar mijn vader gegaan en zei dat ik naar huis wilde. Ik had mijn koffer al gepakt. Ik had die nacht ervoor een uurtje geslapen, ik was echt zo moe. Ik dacht dat ik eerst Freja's dood moest verwerken en daarna pas weer volop kon focussen op voetbal.'

Tess legde haar hoofd op zijn schouder terwijl ze luisterde. Ze voelde medelijden met Kasper, ze kon zich helemaal voorstellen wat hij bedoelde. Zelf had ze ook nog geen behoefte om verder te gaan met haar leven. Met een opleiding. Ze had ook tijd nodig om het verlies van Rosie te verwerken. Het was te moeilijk om in deze staat te kijken naar wat ze wilde gaan doen met haar leven.

'Mijn vader ontplofte toen ik hem zei dat ik weg wilde,' ging Kasper door. 'Hij dacht dat ik helemaal wilde stoppen met voetbal, en dacht dat ik dacht dat hij het er niet moeilijk mee had. En dat hij zo hard zijn best deed voor ons gezin om hier doorheen te komen. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig gezien Tess...'

'Hij houdt van je, en dan is het moeilijk om jou zo te zien,' zei Tess zachtjes.

Kasper keek haar even aan. 'Hoe?'

'Zo verdrietig, zo...op,' antwoordde Tess. Ze zag zijn donkere kringen onder zijn blauwe ogen. Zijn mondhoeken hingen wat omlaag. 'Normaal ben je altijd de grappenmaker die niet op kan houden met praten. Ik zie ook wel dat het niet goed met je gaat.'

'Ja, dat zei mijn vader ook...,' zei Kasper zachtjes. 'Hij zei dat hij er alles aan wil doen om mij weer gelukkig te maken.'

'En wat zei jij toen?'

'Dat hij al een heel stuk wordt geholpen door jou,' glimlachte Kasper.

Tess' hart smolt eventjes. 'Heb je dat echt gezegd?'