YAKTIN BENI (TAMAMLANDI)

bölüm 13

"Anneciğim n'olur dön arkanı..."

"Dönemem kızım, dönemem..."

"Neden? Anne neden?

"Kızım olmaz... eğer beni mutlu etmek istiyorsan ölüm sebebimi bul..."

"Anne!!!" diye bağırarak uyandım. Sırtım, yüzüm heryerim ter içindeydi. Annem miydi o kadın? Anne dedigime göre annemdi. O son dediği cümle...

Ölüm sebebimi bul...

Annem sahiden neden ölmüştü? Babam onun hep doğum esnasında öldüğünü söylerdi. Peki doğru söylüyor muydu?
Emre aniden odaya girdi. Yüzünde korkmuş bir ifade vardı. Yanaklarımı avucuna alıp gözlerime baktı. Fakat gözyaşlarım görüş açımı bulanık bir hale sokmuştu.

"Evin! Evin kendine gel!"

Hıçkırıklarım beni boğarken nefes almaya çalıştım. Nefes alamadığım sırada kendimi Emre'nin kucağında buldum. Beni banyoya doğru götürürken ciğerlerime ulaşan nefesle rahatladım. Emre beni duşakabine sokup soğuk suyu aniden üzerimize açtı. Vücudum ürperirken Emre'ye sarılıp ağlamaya devam ettim. Su gittikçe ısınıyordu. Emre yavaşça yere oturup beni de dizine oturttu. Ağlamayı kesmem gerekiyordu ama yapamıyorum!

"Şşş tamam... sakin ol... sadece bir kâbustu."

"Benim annem... benim annem kâbus olamaz Emre..."

"Özür dilerim..."

İlk defa özür dilemişti.

"Sana bir şey soracağım."

"Sor."

"Annem neden öldü biliyor musun?"

"Hayır.. ama bulabilirim."

"Ciddi misin?"

"Evet."

"Emre annemi gördüm.. ama bana arkası dönüktü... bana doğru dönmedi Emre... Annem bana sırtını döndü. Anne dön diye yalvardım ama dönmedi... onu mutlu etmem için ölüm sebebini bulmam gerekiyormuş..."

"Yarın seninle istanbul'a gidelim mi?"

"Neden?"

"Annen için..."

"Gidelim..."

Önüme gelen saçlarımı düzeltip yavaşça kendi kalktı ve benim de elimden tutup kaldırdı.

"Şimdi güzel bir duş al.. dolapta Cemre'nin bornozu var, onu kullanabilirsin."

"Cemre de olmasa halim harap!"

"Ha bu arada iyi değilim dersen sana yardım ederim." dedi gülerek.

Çok it bir herifsin ama seviyorum işte!

"Defol ya" dedim ve gülerek Emre'yi banyodan çıkardım.

Güzel bir duş alıp Cemre'nin bornozunu giydim ve Cemre'ye tekrardan bir teşekkür ettim.

Odaya geldiğimde Volkan'ın da odada olmasıyla birlikte ufak bir çığlık attım. Emre beni 2 santim bornozla görünce Volkan'ın gözlerini kapattı.

"Çabuk giyin üzerini." dedi.

Volkan ne olduğunu anlamış olacak ki her zamanki gülüşünü yüzüne yerleştirdi.

Hızla üzerimi giyindim. Emre Volkan'ın gözlerini açtı. Balkon kapısının açık olması ve dışardan gelen soğuk hava üşümeme sebep olmuştu.

Emre'nin kolunun altına girip başımı göğsüne yasladım.

"Sen yine de bulmaya çalış Volkan ama biz yarın istanbul"a gidiyoruz."