Yeni Şehir, Yeni Hayat

Kandırılmış!

Oylar ve yorumlar arttıkça çok mutlu oluyorum.Sizi de mutlu etmek istiyorum.O yüzden yeni bölümü yazıyorum :)

. . . . . . . . . . . . .  .

"Ya baba hayır, gitmek istemiyorum!"

"Sana soran olmadı zaten. Ben gideceksin diyorsam gideceksin o kadar!"

"Baba neden böyle yapıyorsun ben sana ne yaptım!"

"Daha ne yapacaksın?Namusumuzu iki paralık ettin!"

"Baba sadece ufak bir öpücüktü.Hem biz ciddi düşünüyoruz. "

Bunu hiç düşünmeden söylemiştim. Belki babam biraz yumuşar diye. Ama Murat'ı hiç düşünmemiştim. Belki de o beni sadece geçici bir heves olarak görüyordu...Umarım öyle değildi.

"Ciddi düşünüyorsunuz öyle mi?" "Kime sordunuz da ciddisiniz ki? Haa yoksa kaçmayı falan mı düşündünüz küçük hanım!"

Aslında bunu hiç düşünmemiştim ama şu an en iyi fikir bu gibi gözüküyordu.

Keşke Murat yanımda olsaydı... D

oğru ya biz aynı binada oturuyorduk. Babamlara çaktırmadan belki yanına gidebilirdim. Ama sürekli beni gözetliyorlardı. Kaçmam imkansız gibi bir şeydi. Üstelik beni Ankara'ya geri göndermeyi düşünüyorlardı.

Bunu Murat'la tanışmadan önce söylemiş olsalardı gözümü kırpmadan kabul ederdim. Ama şimdi Murat vardı,sevgilim vardı.Onu bırakıp gitmek istemiyordum.

"Çabuk odana git ve eşyalarını topla!Yarın yola çıkıyoruz."

"Ne ,yarın mı.Hayır baba olmaz lütfen!Daha sonra gideyim.En azından... arkadaşlarımla vedalaşsaydım."

"İki günde hangi ara arkadaş edindin de vedalaşacaksın? Kesin şu namussuz herifin yanına gidersin sen!"

"Murat namussuz değil baba!"

"Haa o yüzden mi sokağın ortasında sen öpüyordu piç heri..."

"Baba sus"

"Babana emir verirsin ha!"

Evet sanırım biraz ileri gitmiştim ama Murat'a hakaret etmesine karşı çıkmalıydım. Tabi bunun karşılığı yine okkalı bir tokat olmuştu.

Yanağımı tutarak odama döndüm. Kendimi yatağa atıp ağlamaya başladım. Şimdi ben ne yapacaktım? Onu bir daha göremeyecek miydim?

Hayır hayır! Ne pahasına olursa olsun gitmeden onu görmeliydim.

...

Kapı sesi geldiğinde babamın gittiğini anladım. Parmak uçlarıma basarak odamdan çıktım. İlk önce annemin ne yaptığına baktım. Mutfakta bulaşık yıkıyordu.Hemen kapıya gittim ve sessizce açıp kapatarak dışarı çıktım. Tabi ki anahtarı almıştım. Yoksa olacakları düşünmek bile istemiyordum.

Asansöre binip 7. kata geldim. İçimden bir ses sağdaki daire olduğunu söylüyordu. Zile bastım ve açılmasını bekledim.

Kapıyı benim yaşlarımda bir kız açtı. Umarım burası Murat'ın evi değildi. Eğer öyleyse bu kız kimdi?

"Şey acaba Murat bu evde mi yaşıyor?"

"Evet canım bir dakika...Aşkım bir kız seni çağırıyor. "

Ne aşkım mı demişti o?

İnanmıyordum,Murat bana yalan mı söylemişti. Beni gerçekten sevmiyor muydu? Beni kandırmış mıydı? Beni kullanmış mıydı? Ben boş yere mi Ankara'ya geri dönüyordum?

Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibi hissediyordum. Murat'ın gelmesini bile beklemedim. Çünkü onu görürsem yumuşayacağıma emindim. Ve ben bunu istemiyordum.

Duvara tutuna tutuna asansöre bindim ve evin önüne geldim.

Çok dalgındım ve ne yaptığımı bilmiyordum. Anahtarı çıkarmak yerine zile bastım. Zilin sesiyle kendime geldim ama iş işten geçmişti.

Kapıyı annem açtı ve

"Buse! Senin dışarıda ne işin var?Hangi ara çıktın? Ya baban evde olsaydı , o zaman ne yapardın?" diye sorularını sıraladı.

Babamın gelmediğini öğrenince biraz olsun rahatlamıştım. Anneme cevap vermeden odama geldim ve kapımı kilitledim.

Artık İstanbul'da hiç bir işim kalmamıştı. Çünkü beni burada tutan tek şey oydu.  Artık o da olmadığına göre Ankara'ya dönmeliydim.

Bavulumu hazırlamaya başladım. Hiç özenmeden kıyafetlerimi bavula tıkıyordum. Çünkü hiç bir şey düşünemiyordum.

Artık ben kandırılıp ilk öpücüğü çalınmış zavallının tekiydim...

. . . . . . . . . . . . . .

Okuyan herkese teşekkür ediyorum :))