Yeni Şehir, Yeni Hayat

Kötü şans

Bu bölümü bir an önce yb isteyen @Zey_nep için yazdım sayılır. O yüzden ona ithaf ediyorum . İnşallah beğenirsin(iz).

***

Nöbetçinin peşinden korkak adımlarla ilerliyordum. Çok korkuyordum. Eğer babam her şeyi öğrendiyse benim işim biterdi.

Bu zamana kadar beni hiç aramadılar. Herhalde sürekli babaannemleri arıyorlar. Yoksa bunca zaman benim ne yaptığımı çok merak etmiş olurlardı. Dedem ve babaannemi zor durumda bıraktığım için üzülüyordum. Ama onlar kabul etmişlerdi. Tabi benim bir erkekle aynı evde yaşadığımı bilmiyorlar. Eğer bilselerdi izin vermezlerdi kesin. Zaten onlara haber verirken ben bile bilmiyordum. Bana nerede kalacağımı sorduklarında da geçiştirmiştim. Belki de daha fazla yalan söylemeye dayanamayıp her şeyi babamlara anlatmışlardır. Bu ihtimali düşünmek bile vücudumdaki kanın çekilmesine sebep olurken böyle bir şeyin olmasını kaldırabileceğimi hiç zennetmiyorum.

Olacaklara kendimi hazırlarken yavaş yavaş yürüyordum. Nöbetçi kız da bana inat elinden geldiğince acele ediyordu. Ona yetişmek için biraz hızlandım. Belki ona sorabilirdim kimin geldiğini. Velim demişti ama nasıl biri olduğunu söylememişti. Kesin kimin geldiğini biliyordur.

"Pardon" konuşmam sanki çok ilginç bir şeymiş gibi kaşlarını kaldırarak bana baktı. Ben de devam ettim.

"Bir şey sorabilir miyim?"

Soruma kafasını sallayarak cevap verdi. Ben de derin bir nefes alıp asıl sorumu sordum.

"Beni bekleyen kişi nasıl biri? Orta yaşlı mı?"

Kız birden gülmeye başladı. Ne yaptığını anlayamıyordum. Çok mu komik bir şey sordum?

Çatık kaşlarımla ona bakmaya devam ederken konuşma gereği hissedip -nihayet- konuşmaya başladı.

"Kusura bakma ama o genç ve taş çocuğa orta yaşlı demen çok komiğime gitti!" deyip tekrar gülmeye başladı. Bir de yürümeye.

Tekrar peşinden giderken söylediği şeyi düşündüm. Genç ve taş çocuk. Kim olabilir ki?

Nöbetçi kız kapıyı açıp benim içeri girmemi bekledi. Sonra başıyla selam vererek kapıyı kapatıp çıktı. Kafamı çevirdiğimde Murat'la göz göze geldim. Tabi ya! Murat beni kaydettirirken kendisini velim olarak tanıtmıştı. Ben de salak gibi bunu unutup babamın gelmiş olabileceğine inanarak kendime eziyet etmiştim. Ayrıca o gıcık kız benim sevgilime taş dedi. Evet gerçekten " taş" olabilir ama benim taşım. Düşünce alemimde saçmalamaya başlamışken Murat gelip bana sarıldı. Hemen kollarımı boynuna doladım. (Merak etmeyin odada yalnızız).

Tam onu öpecekken geri çekildi. Ne olduğunu anlamak için suratına baktım. Yanakları kıpkırmızı olmuştu. Ellerimle yanaklarını okşadığımda ellerim sıcakladı. Ay benim Murat'ım hasta olmuş.

"Anladığın gibi hasta oldum sevgilim.Seni o yüzden öpmedim. Senin de hastalanmanı istemiyorum. Yoksa ben de seni çok özledim. "

"Demek o yüzden bugün seni hiç görmedim. Ayrıca sabah beni almaya da gelmedin"

"Ah evet.Seni aradım ama açmadın. Bir daha da rahatsız etmek istemedim. Herhalde abimin arabasıyla gelmişsinizdir."

Evet, hatta az kalsın geç kalıyorduk. Ama uykucu ve superman abin bizi yetiştirdi.

"Hıhı abinin arabasıyla geldik."

Bir süre boş boş birbirimize baktık. O kadar halsiz ve çökmüş gözüküyordu ki. Ama inadına gülümsemeye çalışıyordu.