Yeni Şehir, Yeni Hayat

Ankara'ya gitmediğini biliyorum

Serhat arabayı durdurur durdurmaz indim. Koşar adımlarla hastaneye doğru ilerlemeye başladım. Bir an önce anneme sarılmak ve babamı görmek istiyordum. 

Tam kapıdan girecekken aklıma Serhat geldi ve bir anda durdum. Heyecandan dolayı onu unutmuştum.

Benim aksime sakince yürüyerek yanıma geldiğinde sordum.

"Sen de mi benimle geleceksin?"

Şaşkın bir şekilde bana baktı. Anlamamış olması büyük bir ihtimal.

"Nasıl yani? Yanında olmamı istemiyor musun?"

"Hayır tabi ki de öyle bir şey yok."

Asıl yanımda olup bana destek olmanı istiyorum.

"Ee o zaman, gelmemde bir sakınca yok değil mi?"

"Şey aslında var."

Ne olduğunu sorarcasına gözlerini gözlerime dikti.

"Anneme senin kim olduğunu nasıl söyleyeceğim? "

Rahatladığını belli eder şekilde nefesini verdi.

"Düşündüğün bu muydu gerçekten. Eski okulumdan bir arkadaşım dersin. Yolda karşılaştığımızı ve sana destek olmak için geldiğimi falan söylersin. "

Bu çocuk neden bu kadar zeki acaba? Beni zor durumlarımdan hep o kurtarıyor.   Serhat'a gerçekten çok şey borçluyum.

Gözlerimin parlamasından kabul ettiğimi anlamış olacak ki eliyle geçmem için işaret verdi.

Sırıtarak kapıdan girerken minnettar bakışlarımı yollamayı unutmadım.

Annemin olduğu bölüme gelirken heyecandan zor nefes alıyordum. Onu duvara yaslanmış ağlarken görünce çok kötü oldum. İlk önce kendimi hazırlamam gerekiyordu.

Önümde yürüyen Serhat'ın bileğini kavrayarak onu durdurdum. Bir elime bir de bana baktı. Yaptığı konuşmayı hatırlayınca hemen elimi çektim.

"Şey, ben galiba kendimi hazır hissetmiyorum. "

Serhat'ın bakışları yumuşadı ve bana yaklaştı. Dokunmaktan çekindiğini anlayabiliyordum. Elini omzuma koymakla yetindi.

"Korkmana hiç gerek yok. Annen seni çok özlemiştir ve hemen görmek istiyordur. Hem şu anda gizli bir şey yapıyor sayılmazsın. Ankara'dan İstanbul'a geldin o kadar. Ayrıca baban iyi olacak bundan eminim."

Son olarak güven verici bir gülümseme yolladı. Gerçekten de içimi rahatlatmıştı. Ben de ona gülümsedim. Önümden yanıma geçti ve tekrar yürümeye başladık.

Annem bizi hala fark etmemişti. Yanına gittim ve omzuna dokundum. Ağlamaktan kızarmış ve şişmiş gözleri beni görünce parladı.

"Annecim"

Sanki konuşmamıştım da fısıldamıştım. Ama annem beni duymuştu. Benim aksime "Kızım" diye bağırarak bana sarıldı.

Birkaç dakika sarılıp ağlamamızla geçti. Nihayet özlemimizi giderebildiğimizde ayrıldık.

Annemin gözleri benden saniyelik ayrıldığında Serhat'ı gördü. Tekrar bana baktığında bu sefer gözlerinden kim olduğunu sorduğu anlaşılıyordu.

Serhat'a bakarak cesaret aldım ve uydurduğumuz yalanı söyledim

"Anne bu Serhat. Eski okulumdan arkadaşım. Buraya gelirken karşılaştık ve benimle gelmek istedi."