the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 1

*Hope Hamilton*

Ik zit naar buiten te kijken, en dan weer naar mijn tekenboek. Ik moet de mandala aftekenen, maar ik heb geen inspiratie. Daarom kijk ik naar buiten. Meestal krijg ik dan wel een idee, maar nee.

We hebben net een proefwerk gemaakt. Het is Proefwerkweek. Yeey. Nog 4 dagen proefwerk en dan ben ik klaar met het leren, want dan is het vakantie. Zomervakantie!

Opeens wordt er een propje tegen mijn hoofd aan gegooid. Ik draai me om en kijk Liv aan.

"28." zegt ze. Ik zucht en kijk naar de vraag op mijn blad. Ik zeg het antwoord zachtjes, en draai me weer om. Ik tik met mijn potlood op de tafel.

Ik heb een idee. Sierlijke letters kan ik erin doen. Ik begin mijn eigen naam te schrijven. Hope. Verder kom ik weer niet. Iets blokkeert mij.

"Liefde." Fluistert Nicky, ik zucht. Ze grinnikt zacht, als de docent het ziet houd ze op. En gaat verder met haar boek. Ik rol mijn ogen en kijk weer naar buiten.

Nicky heeft het wel eens over liefde, dat ik met liefde moet gaan beginnen. Maar ook al zit ik in het zesde. De jongens in mijn klas hebben gewoon nog steeds gel in hun haar, blokjesbeugel en brillen. Elke jongen in deze klas heeft een bril.

We lopen het lokaal uit. En ik loop naar mij kluisje voor mijn jas en spullen.

"Kom op, Hope. Je bent 19 jaar, bijna 20 jaar. Je moet toch een keer aan liefde beginnen." zeurt Nicky. Ik zucht, en ga verder in mijn kluisje. Het is echt een rommel, maar dan ook echt.

"Goed gezegd. Een keer." ik doe m'n leren jack aan. Nicky zucht en rolt haar ogen. Ze pakt haar tas van haar schouder en pakt haar telefoon eruit.

"Wil je niet een vriend. Waar je mee uit kunt gaan." ik zucht. En rol mijn ogen. Of ik kan nu boos worden of gewoon negeren. 1 van de 2.

"Hou er over op! Als ik er klaar voor ben, en iemand leuk vind dan komt dat wel goed. Maar niet nu!" roep ik. Ze deinst achteruit, waardoor bijna haar telefoon viel. "Sorry." Ze glimlacht zwakjes.

"Ga je vanavond ook naar de voetbal kijken?" Vraagt Nicky. Ik pak mijn tas van de grond en loop daarna het lokaal uit samen met Nicky. Dikke twist ineens.

"Ik kijk wel." Zucht ik. Ze glimlacht naar me. Ik vind voetbal heel leuk. Ik ben vooral fan waar haar vriend in zit. TSC Daar is ze zelf ook fan van.

"Aah. Gezellie. Ik zit midden, dus zorg maar dat je ook midden komt." gilt ze, ik glimlach en grinnik om haar drukheid. Ze begint hand klappend te springen, ik schud lachend mijn hoofd.

"Komt goed." Verzeker ik haar. Ik sluit mijn kluisje, en Nicky ook.

We lopen naar onze scooters. Ik heb een witte, en Nicky een babyblauwe. Ik haal hem van het slot, en we rijden de weg op. Bye school.

"Dan zie ik je hopelijk vanavond om half 7 bij de ingang." knipoogt Nicky naar me.

"Is goed, bye." Glimlach ik.

"Bye.. Ik bel je nog." Ik moest rechtdoor en Nicky moet links af. Ik rijd nog een stukje door.

Waarom Nicky zo graag naar voetbal wilt? Ze heeft niks met voetbal, erger nog ze haatte voetbal. Haar vriend, Liam, zit in de selectie. Daarom wilt ze graag bij elke wedstrijd van hem erbij zijn. Ze krijgt het ook nog gratis, van Liam!

Ik leg de sleutels op het tafeltje. Kort daarna komt Jessie de keuken binnen.

"Haai, sis. Mag ik je wat vragen?" vraagt Jessie met een grijns. Ik knik. Ik zet thee op, en pak een theeglas. "Nou, vanavond." Begint ze sneaky. Ik knik, en draai me om met mijn theeglas in mijn handen. "Is er een wedstrijd van voetbal. Onze favo club, zullen we gaan?" vraagt ze smekend. Soms lijkt ze mijn tweelingzus echt niet.

"Uh ja, waar gaan we dan zitten?" Vraag ik, en ik pak een koekje uit de trommel. Ze gaat op de stoel zitten, aan tafel. Waarna ik bij haar ga zitten.

"Eerst rij." grijnst ze. Ik grinnik en neem een slok van mijn rode vruchten thee.

Hope: Hey, ik ga. Ik zit eerste, kaboem....

Nicky: We zitten wel na de wedstrijd bij elkaar.

Hope: Is goed. Kwart over negen, half 10 bij de bar daar .

Nicky: Yeah, tot vanavond.

Hope: Tot vanavond.

"Er is trouwens een nieuwe speler. Hij staat spits en is de beste voetballer dit seizoen." ik knik. Ja, dat wist ik wel. In elk magazine is dat aangegeven. Alleen weet ik niet hoe hij heet.

"Hoe heet hij?" ik neem nog een slok van mijn thee. Ze zoekt het op en kijkt met spleetogen naar haar telefoon.

"Blake. Cameron Blake." ik moet lachen. "Wat valt er te lachen?" Ze legt haar telefoon op tafel en steunt met haar hoofd op haar hand.

"Nou, je zei het zoals James Bond.'' lach ik, ze rolt haar ogen.

"Ik zag de achternaam eerst, en daarna pas de hele naam. Sorry hoor. Maar Mick ziet er beter uit." ik grinnik. We gaan het zien.

•

Ik stap in de auto. Ik heb de kleuren van de club op mijn wangen, en Jessie blauwe strepen. Ik heb gewoon een shortje aan, en een shirtje van de club.

"Hope, je bent er!" gilt Nicky. Ze rent naar me toe. "Hierna gaan we even langs Liam, en dan gaan we gezellig stappen met Liam als je dat niet erg vind." ik schud snel mijn hoofd.

We gaan zitten. Nicky had verkeerd gekeken, want ze had wel kaartjes voor de eerste rij.

"Aan wie heb je het andere kaartje gegeven?" Vraag ik.

"Mijn broer. Hij zit naast Jessie." Ik knik en kijk die kant op.

De spelers komen het veld op. Liam kijkt gelijk de hele tribune af, en laat zijn ogen rusten waar wij zitten.

Als laatste komt Blake op. Heel het publiek aan de kant waar wij zitten gaat los. Hij heeft een grijns op zijn gezicht, die groter word door het gejoel van het publiek.

-----

Heey,  dit is het begin van mijn eerste boek! Ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden! Er zit geen vast ritme in, wanneer ik het publiceer...

VEEL PLEZIER!