the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 24

*Hope Kamilton*

Ik kijk Cameron bezorgd aan. Hij kwam na zijn voetbaltraining hier naartoe, en hij moet iets vertellen.

"Cam, wil je het alsjeblieft zeggen." Zeg ik zacht. Mijn stem is nu een beetje breekbaar. Hij kijkt me lipbijtend aan.

"Ik uhm, moet." Hij komt niet verder en gaat met zijn hand door zijn haar. "Ik moet 3 maanden weg voor het kampioenschap. Het is in Amerika." Ik slik.

"Wanneer?" Vraag ik. Ik wil niet dat hij weggaat, ik heb hem nodig.

"Maandag." Zegt hij zacht, ik krijg tranen en stort me in zijn armen. Ik wil hem niet kwijt voor 3 maanden. Ik heb hem nodig, en nu ik weet dat ik hem 3 maanden niet kan zien doet dat me super veel pijn.

Je denkt vast, het kan wel erger zijn. Maar ik raak snel gehecht aan mensen. En nu zeker aan Cameron. Dit is voor mij een straf. Al ben ik nu wel blij dat mijn moeder naar Australië is. Je weet nooit wat ze gaat doen. Ze kan zo weer in haar oude ritueel vallen. Al hoop ik dat niet.

Cameron aait over mijn haar, waardoor ik mijn ogen sluit. We hebben alleen nog morgen heel de dag. En dan zie ik hem 3 maanden niet.

"Het komt heus wel goed." Sust hij me. Ik slik, en kijk hem aan.

"Voordat je weggaat." Zeg ik zacht. "Wil ik een belofte krijgen." Vraag ik zacht.

"Niet zo onzeker zijn." Hij drukt een kus op mijn haar.

"Dat we een keer naar jouw vader gaan." Hij slikt, en blijft stil. "Ik weet dat het moeilijk voor je is. Maar ooit moeten we-"

"Nee, nee." Zegt Cameron. Ik zucht.

"Maar."

"Nee is nee, Hope. Ik wil dat monster niet zien!" Ik zucht en nestel me tegen hem aan.

"Van welke muziek hou je?" Vraagt Cameron na een tijdje.

"Jouw muziek, Shawn Mendes, hij komt naar Engeland! En Ariana Grande." Glimlach ik, hij glimlacht terug.

"We gaan vanavond zwemmen." Grijnst hij.

"Waar?" Vraag ik. Ik ga op hem liggen en leg mijn kin op zijn borst zodat ik hem kan aankijken.

"In het water." Grijnst hij.

"Maar het is ijskoud buiten. Daarom heb ik een sweater aangedaan." Hij knikt zuchtend.

"Het is binnen babygirl." Zegt hij, ik glimlach.

"Cameron en Hope komen jullie eten?" Roept mijn zus, ik zucht en ga van Cameron af. Hij staat ook op, en zijn haar is helemaal wild. Wat bij hem leuk staat, daarom lopen we niet langs spiegels.

We gaan aan tafel zitten en ik zie dat mijn vader zijn beroemde spaghetti heeft gemaakt. Hij is kok, al snapte ik niet altijd waarom hij op een reis moest. Maar ja, zal wel aan mij liggen.

"Spaghetti á la Philip." Zegt hij met een Italiaans accent. Dit vind ik alleen nooit leuk, maar Cameron laat het glimlachen.

We beginnen met eten. Maar met spaghetti zit altijd heel mijn mond onder, dus probeer ik nu dat er zo min mogelijk rondom mijn mond komt. Maar ja, ik blijf Hope.

"Lach me niet uit!" Zeg ik, maar ik kan mijn eigen lach niet inhouden. Cameron lacht me nu gewoon schijn uit, wat er leuk uitziet. Moet ik zeggen. Ik pak een servet en poets mijn mond.

"Als we een keer uit eten gaan, neem jij spaghetti." Grijnst Cameron, mijn ogen blijven in zijn ogen haken.

"N-Nee." Stotter ik. Hij grijnst nog erger en legt zijn hand op mijn been. Ik eet de salade, die je ook kon pakken, op.

We lopen mijn kamer in, want ik ga een bikini aandoen. Ik pak de blauwe met witte strepen. Ik laat Cameron in mijn kamer blijven, en ik ga naar de badkamer. En ik trek het op mijn gemak aan. Ik trek er een skinny jeans over aan met een blauw topje.

Ik loop naar Cameron, en druk een kus onder zijn oor. Omdat hij met zijn rug naar mijn deur toe staat.

"Kom?" Vraag ik, hij knikt. We lopen het huis uit en komen in zijn auto te zitten.

"Ik kleed me daar om." Ik knik en kijk naar mijn handen.

We stappen de auto uit, en lopen het zwemcentrum in. Cameron betaalt de bandjes die je om moet om binnen te komen en voor je kluisje.

We stappen samen een hokje in, en Cameron kleed zich om en ik sta met mijn rug naar hem toe.

"Ik doe niks uit, hè?" Grinnikt hij. Ik draai me om en zie dat hij zijn zwembroek al aanheeft. "Mijn zwembroek gaat gewoon over mijn boxer." Ik begin me uit te kleden en zie Cameron naar mijn lichaam kijken. Terwijl hij me al vaker zo gezien heeft.

Hij zet zijn handen op mijn heupen en wrijft rondjes met zijn duim. Ik doe mijn kleren in mijn tas en moet dus bukken. Waardoor ik met mijn kont tegen hem aankom.

"Fuck. Ik weet niet of ik wegga hoor." Mompelt hij.

"Houd je bek, man." Lach ik, waarna hij ook lacht. Ik ga weer recht staan en loop het hokje uit. Ik stop mijn spullen in mijn kluisje, en wacht tot Cameron al zijn spullen in zijn kluisje heeft gedaan.

We lopen naar het zwembad, en ik zie gelijk dat het druk is en een hoop gegil. Cameron pakt mijn hand en we lopen het lekkere water in. Ik zie verschillende mensen naar ons omkijken, waaronder veel meisjes. We lopen steeds verder, en het word niet echt dieper. Nu zijn we ook niet in het diepe deel. We lopen naar de grot, en verrassend genoeg is er niemand. Cameron gaat zitten en ik blijf even staan. Hij pakt mijn handen vast en trekt me naar zich toe.

"Ik ben zo verliefd op je." Zegt Cameron in mijn oor. "Heel mijn leven wil ik bij je blijven." Hij drukt kusjes in mijn nek, waarbij ik op zijn schoot ga zitten. Ik glimlach, maar kijk wel een beetje om me heen. Ik vind het een beetje schamend als iemand het ziet, eigenlijk best schamend. We zijn ook nog maar ruim 4 weken bij elkaar.

"Ik hou ook van." Een kreun kan ik niet onderdrukken, omdat hij zuigt op een plekje. "Jou." Hij grijnst en kijkt me dan aan.

"Wedden dat we morgen op de cover staan." Zegt Cameron zacht. Ik grinnik en knik.

"Dat weet ik vrijwel zeker als je zo door gaat." Grinnik ik. "Maar ja, op straat gaan ze dit ook zien." Ik wijs het plekje aan. Hij grijnst en drukt een kus op mijn lippen.

"Vanavond voor we gaan slapen ga ik Little Love zingen speciaal voor jou." Glimlacht Cameron, ik glimlach.

"Dus dat betekent bij jou slapen?" Vraag ik, waarna hij knikt.

"Tenzij je dat niet wilt, o-"

"Het is goed." Zeg ik snel, waardoor hij moet lachen. Ik kijk rond en zie best veel meiden kwijlend en zwoel naar Cameron kijken. "I don't like the way they're looking at you." Fluister ik zo zacht in zijn oor.

"Gaan we naar de glijbaan?" Vraagt hij heel zacht in mijn oor. Ik knik glimlachend en sta op. Ik pak zijn hand en we lopen naar het diepe gedeelte.

"Dat was awkward." Zeg ik lachend. We staan in de rij voor de grote glijbaan die minstens 2 minuten duurt. Je gaat door heel het gebouw door, en ook nog een stukje buiten.

Als wij zijn ga ik zitten en Cameron komt ook zitten achter me, zodat ik tussen zijn benen zit. Hij legt zijn handen op mijn onderbuik, en ik leg mijn handen op zijn handen. Je word een soort van weggeduwd door het vele water wat achter je komt stromen. Er zitten zoveel minuten tussen 2 mensen die gaan. En hoe wij zitten mag eigenlijk niet. Alleen met een klein kind. Maar ja, ik ben ook niet zo groot.

We gaan en gelijk begin ik te gillen, omdat dit ding een rotvaart heeft. Maar al snel word dat minder en begin ik te lachen.