the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 15

*Cameron Blake*

Hier ligt ze dan in mijn armen. Er zit gewoon geen beweging in. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en bel de ambulance van Spanje. Gelukkig heb ik het nummer nog in mijn telefoon staan. Ik zucht en vertel in het Spaans wat er aan de hand is.

Er komen 2 mannen in ambulance kleding naar ons toe. Ze kijken naar Hope, en pakken haar op om haar op en brancard te leggen.

"Mag ik mee?" Vraag ik, de man knikt en ik bel Kimberly op. Dat is nu even de enige die ik kan bereiken.

Ze komt de dingen ophalen, de spullen. Ik zit in de ambulance en heb Hope's hand vast. Waarom viel ze flauw? Ik snap het niet. Alles ging toch goed, en nu ligt ze hier met extra zuurstof. Ik wrijf met mijn duim over de rug van haar hand.

Ik zit in de wachtkamer te wachten tot ik naar binnen mag. Ik zou best de ouders van haar willen bellen, maar ik heb hun nummer niet.

Waarom viel ze flauw? Heeft dit iets met die bloedneus te maken of staat het er helemaal los van.

Er komt een vrouw uit de kamer waar ze ligt.

"Het gaat goed met haar. Ze is wakker en vroeg denk ik naar u. Ze mag zo weer naar huis." Ik knik en sta op. Ik loop de kamer in, en Hope kijkt me gelijk glimlachend aan.

"Hoe gaat het?" Vraag ik, ze haalt haar schouders op.

"Voel me niet geweldig." Zegt ze zacht. Ik ga naast haar op het bed zitten. Hope zit ook gewoon op het bed. "Zometeen komt de dokter nog even en dan mag ik gaan." Ik knik, en druk een kusje op haar voorhoofd.

"Zou het iets ergs zijn?" Vraagt ze zacht. Ze speelt een beetje met haar ring.

"Als het is komen we er samen door heen. Maar natuurlijk hopen we dat niet." Ze glimlacht.

"Hola." Zegt de dokter die binnenkomt.

"Hola." Zeg ik.

"Mag ik het gewoon in mijn eigen taal vertellen? Mijn Engels is slecht." Zegt ze hakkelend.

"Ja, ik vertaal het wel." Ze knikt.

"Er is zover we weten niks aan de hand, dus mag u naar huis. Het beste is wel om het eerste beste vliegtuig te pakken om terug te gaan." Ik knik en vertaal het.

"Misschien kunnen we dat beter doen." Zegt ze zacht. Ik knik.

"Dat komt doordat wij geen onderzoeken mogen doen. Een onderzoek moet in je eigen land plaatsvinden. Dus ik zou als ik jullie was terug naar Engeland gaan." Ik knik en vertaal het weer. "Ik vertel het je dokter, als ik de naam krijg, en jullie mogen dat sowieso morgen bij hem komen." Ik knik en vraag aan Hope haar dokter.

"Dr. Greenfield." De vrouw knikt en schrijft het op.

Ik heb het geregeld met het hotel. Want we gaan nu ineens zomaar weg, maar we hebben nog 4 dagen over. Dus ja. Het kon en vanavond moesten we weg, wat goed uitkomt. Want om half 12 vertrekt het vlieguig.

Hope is nog aan het inpakken, en ik ben klaar. Ik lig op het bed, en kijk naar Hope die rustig al haar kleren en schoenen in haar koffers stopt. Ik sta op en ga achter haar staan. Ik leg mijn armen om haar middel, en mijn kin op haar schouder.

"Vind je het toch niet vervelend dat we teruggaan." Vraagt ze. Ze pakt even mijn handen vast.

"Nee, alles voor jou gezondheid." Glimlach ik. En ik druk een kusje in haar nek.

"Wat doe je?" Vraagt ze geschrokken.

"Wat?"

"Waarom kuste je mijn nek?" Vraagt ze. Ze gaat met haar hand over haar nek, en grinnikt.