the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 33

*Hope Kamilton*

Vandaag komt Cameron weer naar huis. De overige weken zijn voorbij, en nu komt Cameron thuis. Het is 2 uur 's nachts, en ik kan niet slapen. Hij komt om 3 uur aan op het vliegveld. Dus over een uurtje land hij in London.

Ik pak mijn telefoon en begin een muziekje op te zetten van Spotify. Ineens zie ik Cameron Blake staan bij een liedje. Hij heeft het samen met Shawn gezongen. The End. Ik pak mijn oortjes en doe ze in, ik zet de muziek aan. En begin te luisteren.

Dit gaat over dat hij iemand mist.... En het gaat over een meisje. Ik begin spontaan weer te huilen. Over een weekje is het Kerst, en dan wil ik hem echt bij me hebben. Ik mis hem gewoon te veel.

Ik kijk naar de scores en zie dat ze niet verder zijn gekomen dan de halve finales. Wat natuurlijk hartstikke jammer is. Ze waren zo blij met de kwalificaties voor de halve finale.

☆_☆_☆

Ik word wakker door iemand die me door elkaar schud.

"We moeten naar voetbal gaan. Ze worden gehuldigd!" Ik zucht en kijk Jessie aan. "Please, Mick kan niet en ik wil niet alleen gaan!"

"Oké, oké. Ik ga mee." Zucht ik. Ik wil Cameron zo graag zien. Ik sta op en ren naar de douche.

Ik kijk naar de rode plekken in mijn nek, en mijn kapotte lip. Ik doe mijn lip af met een doekje en doe dan rode lippenstift op. Ik doe mijn haar in een hoge knot. Ik doe gewoon een sjaal aan, het is toch niet warm.

Ik voel me ook niet zo geweldig. Heb buikpijn, maar voor de rest gaat alles wel goed.

We lopen het stadion binnen en mijn blik schiet op de twee jongens die een hevige discussie hebben. Cameron en Harry.

"Kom op!" Roept Harry. Cameron kijkt boos naar de grond. "Je weet dat je niet zonder haar kunt! Je hebt het verknald voor het team in Amerika!"

"Ik weet het niet." Zucht Cameron. "Ik hou van haar, ik was te hard. Maar ze haat me vast, ze heeft niks van zich laten horen." Ik blijf hem aankijken, tot Harry mijn kant op kijkt. Ik loop snel achter Jessie aan, naar het veld waar de huldiging plaatsvind.

"Nu kan je met hem gaan praten." Zegt Jessie. Ik schud mijn hoofd, en verstop mijn handen in mijn jaszakken.

We gaan zitten op de tribune, en ik ben echt chagrijnig.

"Ik wil di vervelende jongen niet zien die het ongeveer een maand geleden uitma-"

"Can we talk?" Ik zie een hand, en kijk de persoon aan. Ik kijk de blauwe ogen aan en knik zachtjes. Ik pak zijn hand, en we lopen naar een plekje waar het rustig is. Hij heeft een roze beanie op.

"Sorry." Zegt Cameron. Ik zucht. "Ik had nooit zo boos moeten worden."

"Maar ik snap ook dat ik nooit meer met Lets om mag gaan." Hij grinnikt en knikt. "Je mag die gast echt niet, hè?" Hij schud zijn hoofd.

"Ik ben een idioot." Ik knik.

"Mijn idioot." Ik pak hem bij zijn kraag en trek hem naar me toe. Ik kus hem op zijn zachte lippen, die ik had moeten missen.

"Wow." Zegt hij zacht, na de kus. Ik glimlach, en leg mijn armen in zijn nek. Onze voorhoofden en neuzen raken elkaar. "Ik heb hier geen woorden voor."

"Ik heb dit gemist." Zeg ik, ik kijk naar zijn lippen. "Ik heb je gemist." Ik kijk hem aan in zijn ogen, en glimlach.

"Ik heb jou ook gemi-"

"We gaan beginnen met de huldiging!" Roept de coach om. Cameron sluit zijn ogen, drukt een kusje op mijn lippen en rent weg. Ik glimlach en loop terug naar onze plaats.